Δεν είναι αυτό που σκεφτόσουν/ όταν το ξεκίνησες/ Πήρες αυτό που θέλεις/ Τώρα όμως ούτε να το υποφέρεις δεν μπορείς/ Και τώρα ξέρεις/ Δεν πρόκειται να σταματήσει/ Μέχρι να βάλεις μυαλό». Ο κύριος Γκρι σιγοτραγουδάει το «Wise Up» της Εϊμι Μαν (Aimee Mann). Το άκουσε πρώτη φορά στα είκοσι εννιά του, στη «Μανόλια» (1999) του Πολ Τόμας Αντερσον, και το αγάπησε ― όπως και την ταινία. «Είναι σαν εμβόλιμο βιντεοκλίπ: οι χαρακτήρες το σιγομουρμουράνε, ο καθένας από τη θέση όπου βρίσκεται, σχεδόν πάνω στη φωνή της Εϊμι Μαν».
Ο κύριος Γκρι στέκεται στον Φρανκ Μακέι, τον οποίο υποδύεται ο Τομ Κρουζ, σε μια από τις κορυφαίες του στιγμές. Γκουρού του σεξ και συγγραφέας εγχειριδίων «αυτοβοήθειας», ο Φρανκ, έμπλεος ναρκισσισμού που φτάνει στα όρια της παράκρουσης, πλουτίζει συμβουλεύοντας άνδρες με χαμηλή αυτοεκτίμηση πώς να γίνουν αφέντες γυναικών. «Δαμάστε το αιδοίο!», τους φωνάζει εν μέσω θεατρινισμών και αυτοί ζητωκραυγάζουν ξελιγωμένοι. Ωσπου μια δημοσιογράφος έρχεται να του πάρει συνέντευξη και ο Φρανκ πέφτει σε αντιφάσεις σχετικά με το οικογενειακό του παρελθόν. Το γεμάτο τρόμο και μίσος βλέμμα του απευθείας στην κάμερα τα λέει όλα, παρότι δεν μιλάει. «Τι κάνεις τώρα;», τον ρωτάει η δημοσιογράφος. «Σε κρίνω· σιωπηλά», αποκρίνεται ο Φρανκ. Ή, όπως λέει ένας άλλος χαρακτήρας στην ταινία, «μπορεί να νομίζεις ότι έχεις τελειώσει με το παρελθόν, αλλά το παρελθόν δεν έχει τελειώσει μαζί σου».
«Ο Φρανκ μισεί τον πατέρα του», σχολιάζει ο κύριος Γκρι. Παύση· και μετά: «Τον έχει σβήσει, δεν υπάρχει. Πιστεύει πως έχει όλες τις απαντήσεις, τη στιγμή που έχει μόνον ερωτήσεις, όπως ένα μικρό αγόρι. “Δεν θα απολογηθώ για το ποιος είμαι”, ακούγεται να λέει. Κάνει ότι ξέρει “τι θέλουν οι γυναίκες” κι όμως είναι ένας άνδρας λειψός εξαιτίας της προδοσίας του πατέρα. Τι ειρωνεία όμως: σα να ακολουθεί την πατρική γραμμή, προδίδει όλες τις γυναίκες και αναδεικνύει σε ιδεολογία αυτή τη στάση ζωής». Ωσπου τον στριμώχνει μια δημοσιογράφος, μια γυναίκα, μέσω της οποίας μαθαίνουμε ότι ο Φρανκ είναι στην πραγματικότητα γιος του πάμπλουτου Ερλ Πάρτριτζ –ο οποίος είναι όντως κάθαρμα– και πεθαίνει. Στο νεκροκρέβατό του βέβαια ζητά τον αποξενωμένο του γιο (τον Ερλ υποδύεται ο σπουδαίος βετεράνος ηθοποιός Τζέισον Ρόμπαρντς, στο «κύκνειο άσμα» της καριέρας και της ζωής του).
«Κοίτα καλά τη σημερινή φωτογραφία», λέει ο κύριος Γκρι. «Ο οργισμένος γιος πάνω από τον ετοιμοθάνατο πατέρα. Ο άνδρας που είναι ακόμα αγόρι. Η πρώτη τους συνάντηση μετά τη ρήξη ― και η τελευταία». Ξαναβλέπω τη σκηνή: ο γιος σκύβει πάνω απ’ τον πατέρα βρίζοντάς τον, εξαπολύοντας κατάρες. «Δεν θα κλάψω για σένα», του λέει, τρέμοντας. «Να πας να ψοφήσεις, καθίκι, ελπίζω να πονάς». Ο πατέρας ίσα ίσα που ακούει. Δεν το βλέπουμε αλλά ο Φρανκ ξεφλουδίζεται σαν κρεμμύδι και κάποτε ο μικρός γιος αναδύεται στην επιφάνεια ξεσπώντας σε λυγμούς. «Κάθαρμα, μη φεύγεις», εκλιπαρεί τον πατέρα του. «Οχι, δεν πρόκειται να σταματήσει/ Μέχρι να βάλεις μυαλό/ Οχι, δεν πρόκειται να σταματήσει/ Γι’ αυτό, απλώς παράτα τα», κλείνει το τραγούδι της Εϊμι Μαν. Κάθαρση. Μετά την καταιγίδα, η γαλήνη.