«Watch that man!»
Ο εξωγήινος μόλις έπεσε στη γη. Και όπως συμβαίνει σχεδόν με κάθε sci-fi αφήγηση, την προσγείωσή του ανέμενε η Αμερική.
Το ημερολόγιο δείχνει 1973. Έναν χρόνο νωρίτερα, ο Ντέιβιντ Μπόουι είχε βαφτιστεί Ziggy Stardust και μαζί με τους Spiders From Mars ανακάλυψε το λούστρο του glam, πούλησε την περσόνα του εσωστρεφούς weirdo γι αυτήν του ανδρόγυνου rock’n’ roll ήρωα, πέρασε επιτέλους στο πάνθεον που δικαιωματικά ανήκε.
Βούτηξε σε αρκετά από τα κλισέ που υπαγόρευε το lifestyle του νέου αυτού κόσμου και έβαλε πλώρη για τις ΗΠΑ -κυριολεκτικά, μιας και το πλοίο ήταν βασικό μέσο μεταφοράς για την περιοδεία του «Ziggy Stardust» που διήρκεσε ενάμιση χρόνο.
Σαν καλός παρατηρητής, ο Μπόουι όταν δεν φορούσε χρωματιστά κολάν και μεταλιζέ ρουζ πάνω στη σκηνή μελετούσε και αφομοίωνε στιγμιότυπα της αμερικάνικης ιδιοσυγκρασίας. Στο μεταξύ, δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει: «a lad insane, a lad insane, a lad insane».
Έως ότου αυτός ο «τρελός» μεταμορφώθηκε σε «Aladdin Sane», σαν άλλος Σολ Γκούντμαν «it’s-all-good-man». Δεν είναι πως ο Ziggy τρελάθηκε ακριβώς, περισσότερο απέκτησε μια αίσθηση κεκτημένης ταχύτητας -μα όχι και προχειρότητας- στη νέα αυτή περιπέτεια που τον έβαλε ο Μπόουι με τον έκτο δίσκο του και τον πρώτο του ως κραταιό πλέον όνομα του ροκ σύμπαντος.
Μα για ποια Αμερική μιλάμε, θα πείτε, όταν από τις πρώτες νότες του δίσκου το φάντασμα του Μικ Τζάγκερ πλανάται εκεί γύρω -κάτι που επικυρώνει αργότερα και εκείνη η διασκευή στο «Let’s Spend The Night Together» και λειτουργεί μαζί σαν προοικονομία για το «Pin Ups», τον δίσκο στον οποίο ο Μπόουι «τσακώθηκε» με τις διασκευές, λίγους μήνες αργότερα.
Με jump cut βέβαια ο Μπόουι παρκάρει στο «Drive-In Saturday», με έναν doo-wop ρομαντισμό, ξεδιπλώνει μια νεφελώδη αφήγηση που έρχεται από το μέλλον για να εξιδανικεύσει εκείνα τα βράδια σε υπαίθρια σινεμά. Πριν τον πιάσει «Panic In Detroit», για να θυμηθεί τον καλό του φίλο Iggy Pop κι ύστερα να αφεθεί στις blues αποστροφές του «The Jean Genie».
Από τη μία, τα πάντα ακούγονται επαυξημένα στο «Aladdin Sane», σε σχέση με τον προκάτοχό του. Η σεξουαλικότητα δεν έχει την απόκοσμη μορφή του «Ziggy», μετουσιώνεται σε πόθο, φεύγει από τον εαυτό και εκπέμπεται στον άλλο -θα παραπέμψουμε πάλι στη διασκευή, στους Rolling Stones και στις αταξίες του «Jean Genie». Κατά κανόνα, το γρήγορο είναι αρετή.
Μέχρι τη στιγμή που δεν είναι. Γιατί ο πραγματικός άσσος στο μανίκι του «Aladdin Sane» είναι τα σημεία στα οποία ρίχνει τις στροφές ή που ορθότερα, ανταλλάσσει τη ροκ φρενίτιδα με μία σπάνια κομψότητα και ευγένεια που δεν μπορείς ευθύς αμέσως να αποκωδικοποιήσεις.
Το ομώνυμο κομμάτι προσπαθεί με κάθε μέσο να σε σαγηνεύσει, το «Lady Grinning Soul» σχεδόν αναιρεί κάθε ακατέργαστη ορμή που προηγήθηκε για να ζωγραφίσει τη μορφή μιας «μητέρας Μαντόνα». Το «Time» έρχεται να αγγίξει αιώνιες φιλοσοφικές έννοιες με μια θεατρικότητα που δεν ξέρεις αν θέλει να σε τρομάξει ή απλά, να γελάσει μαζί σου.
Πνεύμονας αυτών των στιγμών είναι το πιάνο του Μάικ Γκάρσον χωρίς το οποίο, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο σε αυτόν τον δίσκο. Γιατί φέρνει την εσάνς ενός ακαδημαϊσμού που ωστόσο τσαλακώνεται άναρχα και τελικά, τα πλήκτρα του γίνονται η κίνηση ματ που μετατρέπει απλές μπαλάντες σε ελεγείες.
Ο «Aladdin Sane», βέβαια, δεν είναι μια στιγμή «κρίσης ταυτότητας» του Ziggy Stardust, το jet lag ενός ροκ ήρωα. Είναι μαζί και η δουλειά που φύτεψε σπόρους ανησυχίας που θα καρποφορούσαν μερικά χρόνια αργότερα στην «Τριλογία του Βερολίνου» (δηλαδή τους δίσκους «Low», «Heroes» και «Lodger»), που ξανάστειλε τον Μπόουι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για κάτι πιο soul με το «Young Americans».
Και μην ξεχνιόμαστε: είναι ο δίσκος που έριξε έναν κεραυνό στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μπόουι, το σύμβολο που έγινε συνώνυμο του μουσικού, η δική του «γλώσσα των Rolling Stones». Ακόμα κι αν λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του «Aladdin Sane», ο ίδιος απεκδύθηκε τον μανδύα του, μαζί και του Ziggy Stardust και τους Spiders From Mars, από τη σκηνή του Hammersmith Odeon στο Λονδίνο.
Ο «Aladdin Sane» ήταν ένας από τους ισχυρότερους ήρωες που έπλασε ο αεικίνητος Μπόουι. Και όπως πολλοί ήρωες, στο τέλος πεθαίνει. Όχι όμως και η ιστορία του που μπορεί να συνεχίζει αιώνια. Όπως κάνουν, δηλαδή, οι μύθοι.