Η σπαρακτική ιστορία αγάπης της Εμα και του Ντέξτερ, η κυριαρχία και η επιρροή μιας παρέας κοριτσιών στο σχολείο τους, οι κρυφές ταυτότητες και παράλληλες ζωές του ζεύγους Σμιθ, ο γοητευτικός αλλά χειριστικός Τομ Ρίπλεϊ. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που επανήλθαν πρόσφατα στην οθόνη μας ή αναμένεται να προβληθούν, ελαφρώς διασκευασμένες από τις πρωτότυπες που προβλήθηκαν σε παλαιότερη δεκαετία.
Τα «Mean Girls» (2004), «Mr. & Mrs. Smith» (2005) και «The Talented Mr. Ripley» (1999) είναι μερικές από τις πιο δημοφιλείς παραγωγές των τελευταίων χρόνων που μαζί με το «One Day» από το 2011, επέστρεψαν απροσδόκητα έχοντας πλέον διαφορετική δομή, όπως είναι αυτή της τηλεόρασης. Πολλοί θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν αυτό το γεγονός ως ένα δεύτερο κύμα ριμέικ (reboots) και αναβιώσεων (revivals) σε περισσότερο κλασικά φιλμ του σύγχρονου κινηματογράφου.
Με τη δημοτικότητα που έχουν αποκτήσει ιδιαίτερα οι υπηρεσίες streaming, είναι πλέον ευκολότερο για κάποιον να παρακολουθήσει ξανά κλασικές σειρές. Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς θεατές να αναζητούν αναβιώσεις και πολλούς ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν αγαπημένους ρόλους που τους έκαναν αναγνωρίσιμους στο παρελθόν.
Η νέα τάση
Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς ξεκίνησαν όλα. Με τα χρόνια όμως, οι επιστροφές αγαπημένων ιστοριών έχουν πολλαπλασιαστεί και φαίνεται να έχουν γίνει πλέον κάτι σαν επισκέπτες που εμφανίζονται απροειδοποίητα στο σπίτι μας και παρατείνουν υπερβολικά την παραμονή τους.
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι γιατί το Χόλιγουντ κυρίως, άλλα και ευρωπαϊκά στούντιο, επιλέγουν να παρουσιάζουν μια νέα εκδοχή παλαιότερων πρότζεκτ και όχι να δημιουργούν καινούργια σενάρια; Η απάντηση αφορά το αίσθημα νοσταλγίας που προκαλούν ιστορίες με τις οποίες είναι ήδη εξοικειωμένο το κοινό. Η προσπάθεια όμως κυκλοφορίας μιας δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς σε νέα εκδοχή, κινδυνεύει να αποτύχει, γιατί οι προσδοκίες ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι συχνά υψηλές. Η βάση θαυμαστών που ήδη υπάρχει, είναι ένα πλεονέκτημα που μπορεί όμως να αποβεί δίκοπο μαχαίρι. Και αυτό επειδή μια σειρά που βασίζεται σε προϋπάρχουσα παραγωγή – με την οποία εύκολα μπορεί να συγκριθεί – είναι πιθανότερο να αρέσει λιγότερο από μια τελείως νέα σειρά.
Υπάρχουν βέβαια συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου τα ριμέικ έχουν πραγματικά νόημα με τη νέα σειρά του Netflix «One Day» να αποτελεί το τέλειο παράδειγμα. Το διεθνές μπεστ-σέλερ μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Νίκολς από το 2009 – το οποίο ακολουθεί τη ζωή δύο φίλων στο πανεπιστήμιο την ίδια μέρα κάθε χρόνο επί 20 χρόνια – έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες. Το 2011, έγινε ταινία με πρωταγωνιστές την Αν Χάθαγουεϊ και τον Τζιμ Στέρτζες προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση στους θαυμαστές του βιβλίου καθώς δεν κατάφερε να αποδώσει το αληθινό πνεύμα της ιστορίας. Σε ένα από τα στοιχεία της αποτυχίας περιλαμβάνεται και η άστοχη προσπάθεια της Νεοϋορκέζας Αν Χάθαγουεϊ να μιλήσει με την προφορά του Γιορκσάιρ.
Δεκατρία χρόνια αργότερα, έχοντας χρηματοδότηση από τον «βασιλιά» του streaming, η δεύτερη απόπειρα μεταφοράς του «One Day» σε σειρά των 14 επεισοδίων φαίνεται να επιτυγχάνει αυτό που περιμέναμε: έχει ένα εξαιρετικό καστ, με την Αμπίκα Μοντ του «This is Going to Hurt» και τον Λίο Γούνταλ του «The White Lotus» να έχουν το προβάδισμα. Η Αμπίκα υποδύεται τη σαρκαστική, με βορειοαμερικανικά ηθικά πρότυπα, Εμα Μόρλεϊ και ο Λίο τον γοητευτικό φαύλο Ντέξτερ Μέιχιου. Παρακολουθούμε το ζευγάρι να βιώνει τη φιλία, την αποτυχία και τη μεταμορφωτική δύναμη του έρωτα που γνώρισαν μετά τη συνάντησή τους σε ένα πάρτι αποφοίτησης του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, το 1988.
Αυτό που είναι συναρπαστικό με αυτή την τηλεοπτική μεταφορά, είναι ότι αντιμετωπίζει τις ρομαντικές κωμωδίες με τον σεβασμό που τους αξίζει. Το «One Day» είναι αστείο, οι θεατές ταυτίζονται με τους χαρακτήρες και αποτυπώνει την απρόβλεπτη και συχνά γλυκόπικρη φύση της μοίρας. Μας καλεί να ερωτευτούμε τους χαρακτήρες, να διασκεδάσουμε με τις εμπειρίες τους και να διατηρήσουμε την ελπίδα όταν τους βλέπουμε να κάνουν λάθη. Αυτή η σειρά του Netflix, την ευθύνη και την παραγωγή της οποίας είχε ο Νίκολς, αναβιώνει το είδος που αγαπούν τόσοι πολλοί, ένα είδος που είχε αγνοηθεί τον τελευταίο καιρό. Μια παρόμοια σειρά ήταν το «Normal People» από το 2020 που ήρθε να καλύψει το κενό και το «One Day» δίνει την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα.
Αποτυχία στην αίθουσα, επιτυχία στην τηλεόραση
Η τηλεοπτική μεταφορά της επίσης «κακής» ταινίας «Mr. and Mrs. Smith» με τον Ντόναλντ Γκλόβερ και τη Μάγια Ερσκιν, έχει γνωρίσει παρόμοια επιτυχία. Μοιάζει με την αρχική εκδοχή μόνο ως προς το όνομα με τη δομή της σειράς να τους επιτρέπει να κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Τα ωριαία επεισόδια δημιουργούν ένταση, το καστ δίνει έμφαση στη σωματική ελκυστικότητα, η στρατηγική του μάρκετινγκ βασίζεται λιγότερο σε δραματικά στοιχεία και η αφήγηση είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη σε σχέση με παρόμοια πρότζεκτ.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για όλες τις νέες διασκευές. Πολλοί θεωρούν ότι ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός ταινιών και σειρών που έχουν κυκλοφορήσει σε καινούργιες εκδοχές, φανερώνει μια ευρύτερη τάση να δοθεί προτεραιότητα στην επανάληψη γνωστών έναντι φρέσκων ιδεών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως εκτός από μια γνήσια επιθυμία για νοσταλγία, γίνονται αρκετά για να βοηθηθούν νέοι και επίδοξοι δημιουργοί ώστε να εισέλθουν στη βιομηχανία ψυχαγωγίας; Τα τόσο διαφορετικά αποτελέσματα δυσκολεύουν στο να αποκρυσταλλωθεί μια σίγουρη άποψη.