Τηγάνια μονίμως σε δράση εδώ, φουλαριστά ταψιά εκεί, σχάρες να καίνε παραπέρα. Στα ακόλουθα μαγαζιά «παίζουν» από τηγανητά ψαράκια και θαλασσινά μέχρι μερακλίδικα κεμπάπ και από λαδερά μέχρι ιταλικές μακαρονάδες. Δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Καθένα έχει την ιστορία του, τους ανθρώπους του, τον τρόπο του, τις σπεσιαλιτέ και τα χούγια του. Αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο από την ίδια στόφα φτιαγμένα.
Είναι μέρη στα οποία επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Για το οικείο, καλομαγειρεμένο φαγητό, για τη σωστή τιμολόγηση, αλλά και για κάτι ακόμα, λιγότερο χειροπιαστό. Είναι τα μέρη που μας κάνουν να νιώθουμε άνετα. Που κάνουν αυτό που ξέρουν χωρίς πολλά πολλά και από τη φύση τους δεν χωράνε κανενός είδους πόζα. Καθόλου από εκείνο το «σφίξιμο» του να δεις και να σε δουν. Απλά, ρυθμισμένα να λειτουργούν ανθρώπινα, να μην ξεχωρίζουν κανέναν, μας χορταίνουν και μας φροντίζουν.
Μπορεί να είναι μια παρτίδα καλοτυλιγμένα ντολμαδάκια, μια ψαροσούπα αναπτερωτική, μερικές χεράτες πατάτες που βουτάνε στη σάλτσα του κοκκινιστού, ένα σπιτικό γλυκό του κουταλιού. Κάποιος που σε θυμάται με το μικρό σου, που ξέρει το φαγητό που αγαπάς, που το παίρνεις ξανά και ξανά, που θα σου πει δυο κουβέντες αφήνοντας δύο πιάτα στο τραπέζι. Δεν είναι εύκολο να αισθανθείς ένα μαγαζί δεύτερό σου σπίτι, ιδίως σε μια Αθήνα που έχει τόσα πολλά, αλλά όσα θα διαβάσετε παρακάτω κάπως τα καταφέρνουν και φτάνουν πολύ κοντά.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο