Τείνω ευήκοον ους, επισημαίνοντας και καταγράφοντας δυσαρέσκειες και γκρίνιες φίλων, γνωστών, αγνώστων κ.ά. από τις φαγητικές εμπειρίες τους στα εστιατόρια της χώρας. Μα πόσο συμφωνούμε! Ξεκινώ να φτιάχνω τη φετινή μας λίστα:
→ Επιθυμούμε την ποινικοποίηση της χρήσης λουλουδακίων, microgreens, ινών πιπεριάς και άλλων άνευ ουσιαστικού γευστικού νοήματος διακοσμητικών στα πιάτα μας. Αμήν λέγω υμίν.
→ Να καταργηθεί ο πουρές σελινόριζας. (Τόσα και τόσα τα πράγματα που μπορεί να μας δώσει η ευγενική και γενναιόδωρη αυτή ρίζα.)
→ Ομοίως ο πουρές τοπιναμπούρ. Εκτός κι αν είστε από την Κέρκυρα και τα τοπιναμπούρ τα λέτε κανκιόφολες. Ή από όπου αλλού η παράδοση εμπεριέχει την καλλιέργεια της ρίζας.
→ Γενικώς, αγαπητοί μάγειρες, ποιήστε πουρέδες από άλλα λαχανικά ή επαναφέρατε στα πιάτα μας τον παραγκωνισμένο πουρέ πατάτας.
→ (Να πούμε επίσης πόσο μας λείπουν οι καλές τηγανητές πατάτες ως συνοδευτικό στα καλά ρεστοράν. Ευτυχώς που υπάρχουν τα στεϊκάδικα και οι ταβέρνες.)
→ Παρ’ ολίγον να ξεχάσω το κυριότερο: να εξοβελιστούν από τα πιάτα μας οι «υφές» λαχανικών. Και αν υπάρχουν, ας μη γράφονται έτσι στο μενού.
→ Κι εκεί που το είχαμε λίγο κάπως ξεχάσει, σαν να κάνει comeback το τρουφόλαδο. Ω, Θεέ μου…
→ Αχ, αυτά τα σκεύη σερβιρίσματος: τα πλακάκια από σχιστόλιθο πέρασαν πλέον στις καφετέριες, στις πιτσαρίες, στα ολοήμερα. Έτσι πάει. Τα εστιατόρια περνούν την «κεραμική περίοδό» τους, η οποία είναι σαφώς προτιμότερη, πλην όμως και εδώ συναντάμε τερατουργηματάκια. Δεν σας λείπουν τα ωραία, στρογγυλά λευκά πορσελάνινα πιάτα; Και φυσικά δεν εννοώ αυτά με τα ιδιότυπα βαθουλώματα και τον ελάχιστο ωφέλιμο χώρο.
→ Στα ζεστά ταρτάρ λέμε όχι, όχι, όχι.
→ Όχι λέμε και στο «ασύδοτο» ζευγάρωμα των θαλασσινών με ζυμαρικά. Όλο γιουβέτσια, κριθαρότα, μακαρονάδες, και δη με ανυπάκουες, επιπόλαιες κόκκινες σάλτσες, καμωμένες με εξωεποχικές ντομάτες ή του κουτιού. Παράγινε το κακό. Έχετε στον νου σας πως είναι δύσκολες πρωτεΐνες τα θαλασσινά.
→ Όχι και στα «διασκορπισμένα», υπερ-αποδομημένα επιδόρπια. Αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία, ευχαρίστως να την πούμε κάποια άλλη φορά.
→ Γενικώς και ειδικώς: όχι άλλα ασύντακτα μενού που δεν λένε καμία ιστορία. Που δεν έχουν χαρακτήρα, σενάριο, που δεν φέρουν το αποτύπωμα του μάγειρα. Κοινώς, όχι άλλες υπερφιλόδοξες, κενές αντιγραφές από το εξωτερικό, κυρίως δε από τον διπλανό μας. Λίγη προσοχή, βρε παιδιά, μικρή αγορά είμαστε.
Αρχισυντάκτου επιτρέποντος, θα επανέλθουμε και με άλλες γκρίνιες. Αλλά και με επιθυμίες και πράγματα που θα θέλαμε να δούμε και να φάμε. Περιμένω νέα σας… ■