Αναδίδουν ένα μελαγχολικό άρωμα μαγαζιά σαν την Παλιά Φάβα στο Παλαιό Φάληρο. Μην το παρεξηγήσετε: μελαγχολικό, όχι λυπητερό. Σε βγάζουν από την μπιτάτη πραγματικότητά σου και σε δροσίζουν με την ήσυχη αλήθεια που έχουν οι παλιομοδίτικοι χώροι χωρίς οίηση.
Η Παλιά Φάβα δεν έχει το τέμπο της νεο-ταβέρνας, το ινσταγκραμικό ντεκόρ της νεο-ψησταριάς, την πικάντικη φασαρία του μεζεδοπωλείου νέας κοπής. Ομορφάσχημη θα την έλεγα, κομμάτι ξεφτισμένη, συγχρόνως όμως με αυτοπεποίθηση και μια λαϊκή αρχοντιά. Και με «οικόσιτες» παρέες, που δεν σκαμπάζουν από μόδες.
Το φαγητό έχει το ίδιο DNA. Παλιομοδίτικο κι αυτό, ανθρώπινο, σπιτικό. Μαγειρεμένο με τη φροντίδα καλονοικοκυράς που νοιάζεται τους καλεσμένους της. Και με τη σιγουριά που της δίνει η πολύχρονη εμπειρία. Δεν θα το έλεγα κλασικό ταβερνίσιο, δεν είναι ταβέρνα η Παλιά Φάβα. Όχι με το νόημα που έχει αποκτήσει ο όρος, της ψησταριάς με λίγα ορεκτικά, καμιά σαλάτα, άντε και ένα δυο μαγειρευτά. Έχει κάμποσα μαγειρευτά, όμως ούτε μαγειρείο είναι με την τυπική έννοια, καθότι και τηγανητά έχει, και αρκετά ψητά. Δεν μοιάζει, ας πούμε, με τον δωρικό Οικονόμου στα Πετράλωνα.
Αν εξαιρέσουμε το ψητό καλαμάρι που ήταν άνοστο (ατυχής η επιλογή της κατεψυγμένης πρώτης ύλης), τα υπόλοιπα φαγάκια είναι νόστιμα και αποπνέουν το οικείο θάλπος που προανέφερα. Μπακαλιάρος παστός σε λεπτό κουρκούτι με τσουχτερή πατατάτη σκορδαλιά (πήραμε και δεύτερη μερίδα), χορταστικοί αμπελοφυλλοντολμάδες, ξινούτσικοι, κρεμμυδάτοι, μυρωμένοι με δυόσμο, καλοτηγανισμένες κουτσομούρες. Πατάτες τηγανητές, ξανθές, άλαδες. Μια ωραία πιατέλα με καλοβρασμένα λαχανικά, μαλακά, αλλά όχι εξουθενωμένα. Μία μερίδα μπιφτέκια φούρνου, ζουμερότατα, με κρεμώδη πουρέ πατάτας.
Στα συν οι γενναιόδωρες μερίδες, οι εξαιρετικές τιμές, η ανθρώπινη και μετρημένη περιποίηση. Στα μείον, το χύμα κρασί, το χύμα ούζο. Στο τέλος, κέρασμα ολόγλυκες φράουλες (τόσο καλογινωμένες και γλυκές δεν έχω βρει ακόμη φέτος) με ένα μπολάκι ζάχαρη και μία φέτα καλό ταχινένιο χαλβά. Μια ωραία χειρονομία. Τέτοιες βραδιές μάς ξανανιώνουν. ■