Η επαγγελματική ενασχόληση με το κρασί έχει μια καθοριστική ιδιαιτερότητα: δεν μπορείς να είσαι επαγγελματίας του χώρου αν το κρασί δεν είναι μέρος της ζωής σου. Τα όρια ανάμεσα στον επαγγελματικό και τον προσωπικό χώρο είναι δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα. Αυτό έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Από τη μια δεν κλείνεις ποτέ «την πόρτα του γραφείου», από την άλλη έχεις ένα εισιτήριο διαρκείας για έναν ατελείωτο κόσμο εκπλήξεων, γεύσεων και αρωμάτων, ανθρώπινων ιστοριών και ταξιδιών.
Τα γράφω αυτά γιατί θέλω να σας πω ότι, μπορεί αυτή η σελίδα να είναι η δουλειά μου, παράλληλα όμως είναι ένα κομμάτι όσων ζω καθημερινά, δοκιμάζοντας με φίλους, συζητώντας, ανακαλύπτοντας σε προσωπικό επίπεδο. Σήμερα λοιπόν θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες προσωπικές στιγμές με οινικό παρονομαστή.
→ Με τον Νίκο Πετρακόπουλο του ομώνυμου κεφαλονίτικου κτήματος είμαστε φίλοι και όποτε τα καταφέρουμε, βρισκόμαστε για ένα ωραίο γεύμα, όπως αυτό των περασμένων ημερών στο Herve. Παρόλο που έχω δοκιμάσει όλα τα κρασιά του, ξαφνιάζομαι με την Οrange Λακουδίτσα του καταλόγου, που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ! Ο Νίκος μού περιγράφει τον μικρό προφυλλοξηρικό, αυτόρριζο αμπελώνα, κρεμασμένο στην άκρη του γκρεμού πάνω από το Ιόνιο, όπου συγκαλλιεργούνται Ζακυνθινό και Μοσχατέλα. Μου περιγράφει επίσης χαμογελώντας την πολύπλοκη οινοποίηση, που θέλει ένα μέρος των σταφυλιών να οινοποιείται ως οrange, άλλο λιαστό και άλλο σε γαλλικό δρύινο βαρέλι.
Έχοντας ιδιαίτερη αγάπη στα οrange κρασιά, περιμένω με ανυπομονησία την ευγενική κοπέλα να σερβίρει στο ποτήρι μου. Γοητευτικά αρώματα βερίκοκου, μαρμελάδας πορτοκάλι, λευκών λουλουδιών της Μοσχατέλας έρχονται να δέσουν με τα χαρακτηριστικά βοτανικά του Ζακυνθινού. Είναι ημίγλυκο έως γλυκό, και αυτό βάζει ένα μικρό φρένο στη λαχτάρα μου. Πίνω μια δεύτερη γουλιά, κάνω μια μικρή υπέρβαση και απολαμβάνω τον πλούτο ενός οξειδωτικού χαρακτήρα με φανταστική οξύτητα και γενναιόδωρο αλκοόλ. Όσο κι αν θα ήθελα το εξαιρετικό αυτό κρασί ξηρό, πρέπει να πω ότι το απολαύσαμε συνοδεία ενός πιάτου fagotteli – ζυμαρικά με γκουαντσιάλε, μανιτάρι κασταμανίτη και σάλτσα dashi.
→ Αγαπώ το Κτήμα Μουσών και την οικογένεια Ζαχαρία, τους εκλεκτούς γονείς και τα τρία αγόρια της παραγωγής, Νίκο, Στέλιο και Παναγιώτη, που δεν παύουν ακούραστοι να μας εκπλήσσουν συνεχώς με νέα προϊόντα. Μου αρέσουν πολύ τα Amuse λευκό και ροζέ και τα premium Chardonnay και Cabernet Sauvignon και φροντίζουμε να βρίσκονται συχνά πυκνά στις παρέες μας. Προ ημερών, στο αγαπημένο μου wine bar Ginger στον πεζόδρομο της Ερμού στη Χαλκίδα, δοκίμασα για πρώτη φορά –ντρέπομαι που το λέω– το κλασικό ροζέ από τη σειρά Μuses Εstate 9. Ενθουσιάστηκα! 80% Syrah, 20% Μούχταρο, ξηρό, κοφτερό, νεανικό, ανθώδες και φρουτώδες όσο πρέπει, με λαμπερό αισιόδοξο χρώμα. Τσιμπολογήσαμε και μια αεράτη πίτσα μαργαρίτα που έφτιαξε ο Μιχάλης και ευλόγησα τις στιγμές που μοιράζομαι μαζί σας, με φίλους και κρασιά που έχουν κάτι να διηγηθούν μέσα στο ποτήρι μου.