Χωρίς καμιά αμφιβολία, οι πανεπιστημιακοί αποτελούν μέρος της πνευματικής ελίτ της πατρίδας μας. Οι απόψεις τους, οι γνωμοδοτήσεις τους, τα πορίσματά τους γίνονται δεκτά με προσοχή από την επιστημονική κοινότητα. Και γι’ αυτό κάποιοι θεωρούν πως οι υπογραφές τους έχουν ιδιαίτερο κύρος και τις θέτουν κάτω από πολιτικές διακηρύξεις.
Οι ελίτ, εκ της θέσεώς τους μέσα στην κοινωνία, ηγούνται και διαμορφώνουν τις συνθήκες εντός των οποίων κινούνται στη συνέχεια αυτοί που τους ακολουθούν. Συνεπώς, αναλαμβάνουν τις ευθύνες και τους κινδύνους που διατρέχουν πάντα οι πρωτοπόροι. Οι «μπροστάρηδες», κατά το λεξιλόγιο της Αριστεράς. Η πρωτοπορία είναι αυτονόητο πως δεν έχει μόνον οφέλη, αλλά και κόστη. Και είναι εξίσου αυτονόητο πως όσοι δεν θέλουν να αναλάβουν τα κόστη, αλλά να καρπούνται μόνον τα οφέλη, δεν έχουν θέση στις ελίτ. Οι φοβισμένοι, εξ ορισμού, δεν μπορεί να ηγούνται.
Στα πανεπιστήμια έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα φόβου από ασήμαντες μειοψηφίες που, επειδή ακριβώς είναι μειοψηφίες, το μόνο όπλο που διαθέτουν για να επιβάλουν τις απόψεις τους είναι η βία. Η επιθετική συμπεριφορά τους δεν οφείλεται σε κοινωνικά αδιέξοδα, γιατί όλοι αυτοί δεν αναζητούν λύσεις, δεν αγωνίζονται για να βελτιώσουν καταστάσεις, αλλά για να καταστρέψουν. Να κατεδαφίσουν. Απεχθάνονται τον διάλογο, γιατί μισούν τη δημοκρατία. Τους βλέπουμε να διαδηλώνουν, ροπαλοφόροι, σε στρατιωτικούς σχηματισμούς. Οσοι καλοπροαίρετοι ή αφελείς αποπειράθηκαν να συζητήσουν μαζί τους προπηλακίσθηκαν. Η εικόνα του τότε υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου, με τους εισβολείς-φοιτητές μέσα στο γραφείο του να χειρονομούν, είναι χαρακτηριστική μιας χρόνιας κατάστασης, που αποτυπώνεται σε μία λέξη: Μπάχαλο.
Καταλαβαίνω τον φόβο που διακατέχει τους πανεπιστημιακούς. Είναι εκτεθειμένοι στη δράση των τραμπούκων 24 ώρες το 24ωρο. Στις αίθουσες διδασκαλίας, στα γραφεία τους, στα σπίτια τους. Οποτε θέλουν τούς βρίσκουν. Η λύση για να τερματιστεί αυτό το καθεστώς της ανομίας δεν είναι να στρουθοκαμηλίζουν, διαιωνίζοντας έτσι αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, αλλά να συμπαραταχθούν με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αγωνίζονται να βάλουν μια τάξη στα πανεπιστήμια. Αν θέλουν να αποτελέσουν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, οφείλουν να μπουν μπροστά και να μην κρύβονται. Ο αγώνας που καλούνται να δώσουν, και όπως φαίνεται επιλέγουν να απόσχουν, είναι για τη γνώση και τη δημοκρατία.