Το είπε όντως αδωνιστί. Το είπε χρησιμοποιώντας τα μέσα του πρωινού τηλεμελοδράματος – το είδος που ο ίδιος καθιέρωσε και διά του οποίου καθιερώθηκε. «Ολοι αυτοί που γκρινιάζανε», είπε ο Γεωργιάδης, «μας κατηγορούσανε για τα self-test, θέλανε να μείνετε για πάντα σπίτια σας, για να γκρινιάζετε και να είστε δυστυχισμένοι. Και εμείς που δουλεύαμε για να υπάρχουν τα self-test, θέλαμε να σας απελευθερώσουμε».
Στον αυτοέπαινο του Αδώνιδος του λυτρωτή μένει, πίσω από τον στόμφο, καλυμμένη λίγη αλήθεια: η αντιπολιτευτική καμπάνια για την πανδημία έχει προ πολλού πατήσει τα όρια που χωρίζουν την πολιτική κριτική από τον τυφλό μιζεραμπιλισμό.
Αντικείμενο της αντιπολίτευσης δεν είναι μόνον οι χειρισμοί. Στόχοι της έχουν φθάσει να είναι τα ίδια τα επιστημονικά εργαλεία – τα εμβόλια «που δεν υπάρχουν»· τα εμβόλια που υπάρχουν σε «εναλλακτικές πηγές», αλλά δεν πάμε να τα πάρουμε· το σύστημα εμβολιασμού που «δεν πρόκειται να ξεπεράσει τους 25.000 εμβολιασμούς την ημέρα»· τα self-tests που είναι «αναξιόπιστα».
Για ένα αδοκίμαστο και φθηνό μέσο παρακολούθησης και ελέγχου της πανδημίας, ο αντιπολιτευόμενος Τύπος έφθασε να γράψει ότι η κυβέρνηση «δημιουργεί τεχνητή ζήτηση για την κατανάλωσή τους» – σαν να ήταν τα τεστ κρέμες ή σουβλάκια· σαν να μην υπήρχε επείγων λόγος δημόσιας υγείας τουλάχιστον να δοκιμαστούν.
Αυτός ο ισοπεδωτικός λόγος φαίνεται ότι δεν ωφελεί πολιτικά τους φορείς του. Κανείς δεν αγαπάει αυτόν που δεν μπορεί να κρύψει ότι χαίρεται στη δυστυχία.
Ο δημαγωγικά ατελέσφορος λόγος, όμως, δεν είναι χωρίς συνέπειες. Η υποδαύλιση της δυσαρέσκειας και η διάχυσή της σε όλα τα πεδία της υγειονομικής πολιτικής, από τα μέτρα περιορισμού μέχρι τις δυνατότητες του ΕΣΥ και από τα εμβόλια μέχρι την αξιοπιστία της αυτοδιάγνωσης, πριονίζει τη συλλογική προσπάθεια. Πυκνώνει το νέφος της αμφιβολίας, με τρόπο που δεν επηρεάζει μόνο το γενικό πολιτικό κλίμα. Μπορεί να επηρεάζει και τον ρυθμό εξόδου από την πανδημία.
Το κεφάλαιο της εμπιστοσύνης στο πραγματικό «υπερόπλο» –τα εμβόλια– δέχεται συνεχή πλήγματα. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ευθύνη κανενός κόμματος. Θα περίμενε, ωστόσο, κανείς από τις πολιτικές δυνάμεις τουλάχιστον να απέχουν από την αντισυστημική σπέκουλα· από τη ρητορική που νομιμοποιεί την καχυποψία, ωθώντας τους αμφιταλαντευόμενους πολίτες σε άρνηση ή απείθεια.
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έχουν ολοένα και βαρύτερες αμφιβολίες για το μόνο μέσο διεξόδου από την πανδημική καθήλωση. Αυτός (θα έπρεπε να) είναι ο υπερκομματικός στόχος: να μην αφεθεί ο ιός μιας υπερβολικής δυσπιστίας να γίνει σύμμαχος του κορωνοϊού. Είναι και η ύστατη ευκαιρία για κάποιους να δείξουν ότι δεν ποντάρουν στην παράταση της κακουχίας.