Στο Μπάκιγχαμ ο Πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου έχει βαρεθεί να τρώει κυνήγι. Χωρίς να γίνεται σαφής αναφορά, αν πρόκειται δηλαδή για ζαρκάδι, ελάφι, αγριογούρουνο, μπεκάτσα, αγριόπαπια, ελάφι, φασιανό ή σολομό που έχουν εκτραφεί, αλιευθεί ή κυνηγηθεί σε βασιλικές εκτάσεις στο Sandringham και το Balmoral, τον βλέπουμε να συνοφρυώνεται και να δυσφορεί καθώς συνειδητοποιεί ότι το ίδιο πιάτο είχε φάει και πριν από λίγες μέρες.
Στο καφενείο του χωριού Διαφάνι της Θεσσαλίας πάλι, τη δεκαετία του ’50, το μενού έχει καθημερινά σχεδόν κεφτέδες. Μεγάλη κατανάλωση κρέατος πρέπει να σημειώσουμε, για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και το συγκεκριμένο μέρος. Εντάξει, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τηλεοπτικές σειρές και όχι για ντοκιμαντέρ και οποιαδήποτε υπερβολή επιτρέπεται για να μην πούμε επιβάλλεται. Από τη μια το «The Crown» του Νetflix μας βάζει στα βρετανικά ανάκτορα και όσο να ’ναι πρέπει να δείχνει έναν κόσμο πολύ πιο λαμπερό και βασιλικό, και από την άλλη οι «Αγριες Μέλισσες» του ANT1 μας μεταφέρουν στον Θεσσαλικό Κάμπο στις αρχές του ’50, με τους δημιουργούς της σειράς να μη δίνουν και τόση σημασία στις λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με το φαγητό, αλλά στους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις.
Εχει πλάκα πάντως το γεγονός ότι οι περισσότεροι απ’ όσους έχουν ζήσει σε χωριό της Θεσσαλίας εκείνη την εποχή, περιγράφουν συνθήκες όπου το κρέας σπάνιζε. Οι οικογένειες έσφαζαν ένα χοιρινό τα Χριστούγεννα κυρίως για το λίπος καθώς δεν υπήρχε ελαιόλαδο, ένα αρνί το Πάσχα, άντε και καμιά κότα μια φορά τον μήνα. Ενώ στο Μπάκιγχαμ, σύμφωνα με αυτά που έχει αποκαλύψει στο βιβλίο του ο Darren McGrady, προσωπικός σεφ της βασίλισσας Ελισάβετ από το 1982 έως το 1993, το βασιλικό ζεύγος ήταν πάντα και παραμένει αρκετά μετρημένο στην καθημερινή διατροφή του, ενώ η φιλοσοφία του «δεν πετάω τίποτα» ακολουθείται πιστά εδώ και χρόνια.
Κατακλυζόμαστε από τόνους πληροφορίας γύρω από κουζίνες του κόσμου, νέες τεχνικές, τάσεις και πρώτες ύλες, διαβάζουμε αναλυτικά αφιερώματα, παρακολουθούμε ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ, γνωρίζουμε μέχρι και ποιο είναι το πιο διαδεδομένο street food στο Βιετνάμ. Σπάνια όμως οι δημιουργοί μιας σειράς ξύνουν την επιφάνεια για να βρουν και να εντάξουν στην ιστορία τους πληροφορίες γύρω από το φαγητό ή από διατροφικές συνήθειες που να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αρκετοί ιστορικοί τα τελευταία χρόνια έχουν ασχοληθεί με τη γεύση, έχουν καταγράψει μαγειρικές συνήθειες και επιτεύγματα, υπάρχει πληροφορία για την παράδοση συγκεκριμένων κοινωνικών συνόλων σε διαφορετικά μέρη και εποχές. Είναι κρίμα να μένει αναξιοποίητη αυτή η γνώση. Θα «νοστίμιζε» ακόμη περισσότερο μια καλή τηλεοπτική συνταγή.