Αντίο Pizza Hut

1' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκλεισε η Pizza Hut, «θρήνος» στα σόσιαλ μίντια. Την αποχαιρέτησαν με πόνο ακόμη και άνθρωποι που είχαν να την επισκεφθούν χρόνια. Πολλά χρόνια. Κάποιοι μπορεί και να μη γνώριζαν ότι ακόμη η αλυσίδα λειτουργούσε στην Ελλάδα. «Βόμβα στην εστίαση», έγραψαν ορισμένες εφημερίδες και ιστοσελίδες, αλλά δεν ξέρω αν πράγματι ήταν βόμβα ή απλά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ η εταιρεία εδώ και καιρό δεν ήταν βιώσιμη. Στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα επικάθησε ο κορωνοϊός που έπληξε και πλήττει βαριά τον κλάδο της εστίασης κι έτσι μπήκε οριστικό λουκέτο και στα δεκάεξι καταστήματα της αλυσίδας, κάτι που μάλλον δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, καθώς πρόσφατα πτώχευσε και η NPC International μία από τις μεγαλύτερες δικαιοδόχους (franchisees) της Pizza Hut στις ΗΠΑ.

Αλλά γιατί «θρηνούμε» για κάτι που έχει βγει από την καθημερινότητά μας δεκαετίες τώρα; Αλήθεια, προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα σε κατάστημα ή παρήγγειλα για το σπίτι από την Pizza Hut. Δεν τα κατάφερα, θυμήθηκα όμως πως όταν άνοιξε το πρώτο κατάστημα στο Κεφαλάρι, το 1989, ε, μια χαρά την είχα πάρει. Ηταν μεγάλη υπόθεση για τη γενιά μου που μέχρι τότε έτρωγε πίτσα-ψωμί με πελτέ τομάτας και ζαμπόν. Ενα σαββατιάτικο απόγευμα ξεκινήσαμε μια παρέα με το τρένο από τον Πειραιά για Κηφισιά και πάνω από μια πίτσα πεπερόνι μάς αποκαλύφθηκε ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος. Εδώ ο Γκορμπατσόφ δεν κατάφερε να αντισταθεί… Θυμάστε τι έλεγε το διαφημιστικό μήνυμα; «Η πίτσα ενώνει». Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσε ο ανταγωνισμός, η πίτσα δεν αφορούσε πια μόνο πιτσαρίες, την έβρισκες σχεδόν παντού στην εστίαση – άσχετα αν στα περισσότερα μέρη δεν τρωγόταν.

H εστίαση έχει τις μόδες της, τα πάνω και τα κάτω της, έχει ανατροπές. Από τα ταχυφαγεία στο slow food, από το παραδοσιακό χωριάτικο ψωμί στα προϊόντα χωρίς γλουτένη, από την εξεζητημένη γαστρονομική αναζήτηση στο comfort food. Η Pizza Hut, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έκανε τον κύκλο της, έζησε μέρες λαμπρές και έσβησε. Αρα εμείς γιατί κλαίμε –λέμε τώρα–, ενώ μπορεί να είχαμε να την επισκεφθούμε μια δεκαετία; Μάλλον γιατί μας θυμίζει ότι μεγαλώνουμε…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή