Στην «Κ» της περασμένης Κυριακής, φιλοξενήθηκε συνέντευξη του καλού συγγραφέα Βαγγέλη Γιαννίση στη Μαρία Αθανασίου («Εκεί που εξιχνιάζονται τα σκληρά εγκλήματα. Ενα βιβλίο που γράφτηκε “μέσα” στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών», 16.5.21). Αφορμή ήταν το βιβλίο του «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» (εκδ. Διόπτρα), βασισμένο σε έρευνα του συγγραφέα στο Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, ευρύτερα γνωστό ως Τμήμα Ανθρωποκτονιών, το οποίο βρίσκεται στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ, τον λεγόμενο «όροφο των σκληρών».
Ωραία πρωτοβουλία, για πολλούς λόγους, μυθοπλαστικούς, δημοσιογραφικούς, ψυχολογικούς, ανθρώπινους. Πριν από μερικά χρόνια, έτυχε να κληθώ ως μάρτυρας σε ένα άλλο τμήμα της ΓΑΔΑ, αυτό της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Αφού απάντησα σε διάφορες ερωτήσεις, βρήκα την ευκαιρία να θέσω και δικά μου ερωτήματα, πάνω σε ορισμένα θέματα που με απασχολούσαν.
Μεταξύ πολλών άλλων, οι αστυνομικοί που απασχολούνται στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος καλούνται να εξιχνιάσουν και υποθέσεις παιδικής πορνογραφίας. Αυτό στην πράξη τι σημαίνει; Οτι θα πρέπει να παρακολουθούν, με μεγάλη προσοχή μάλιστα, το υλικό που κατάσχουν κάθε τόσο: βίντεο και φωτογραφίες που διακινούνται μεταξύ των κυκλωμάτων παιδόφιλων. Πάντοτε πίστευα ότι πρόκειται για εφιαλτικό καθήκον.
Η ερώτησή μου, ομολογουμένως, ήταν πολύ απλή: πώς αντέχουν; Η απάντηση ήταν διαφωτιστική: συχνά το κάνουν με βάρδιες – για να μπορούν ακριβώς να αντέξουν το ειδεχθές θέαμα. Αν θυμάμαι καλά, δεν ήταν λίγοι οι αστυνομικοί που είχαν επιβαρυνθεί ψυχολογικά από την ίδια τους τη δουλειά. Νομίζω πως κάποιοι είχαν ζητήσει επαγγελματική ψυχολογική υποστήριξη στο πλαίσιο της υπηρεσίας τους. Δεν ξέρω με σιγουριά, δεν προχώρησα βαθύτερα στο θέμα, καθώς όλοι μου έλεγαν ότι αυτό είναι ένα «πολύ δυσάρεστο θέμα».
Αναρωτιέμαι σήμερα: έχει κανένας ποτέ ασχοληθεί με την ανάδειξη τυχόν ψυχικών τραυμάτων που μπορεί να περιλαμβάνει η καθημερινότητα, ορισμένων έστω, αστυνομικών υπαλλήλων; Δεν μιλώ μόνον για τη Δίωξη του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Π.χ., μπορεί άραγε εύκολα να ξεπεράσει αυτό που είδε κάποιος στα Γλυκά Νερά; Ή σε άλλα ειδεχθή εγκλήματα; Νομίζω πως όχι μόνον η δημοσιογραφία αλλά ούτε και η αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα αποπειράθηκαν ποτέ να ρίξουν φως σε ένα τόσο ανθρώπινο, λεπτό ζήτημα.