Εφυγε από τη ζωή στα 93 του, ο Ακριβός Τσολάκης, ο εμπειρογνώμων-σταθμός στη διερεύνηση αεροπορικών δυστυχημάτων, ιδρυτής του τομέα Ασφάλειας Πτήσεων, πρόεδρος της Επιτροπής Διερεύνησης Αεροπορικών Ατυχημάτων (ΕΔΑΑΠ) από το 2001 έως το 2011 και ενεργό μέλος της μέχρι τον θάνατό του. Ενας πρωτοπόρος της μάχης για τη ζωή των άλλων, που έσπαγε τα ρεκόρ ασφάλειας. Οπως συνήθιζε να λέει, «έχω μολυνθεί με τον ιό της ασφάλειας πτήσεων και έκτοτε είμαι αθεράπευτος· ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι προσκολλημένο εκεί».
Από τα χέρια του είχαν περάσει 250 δυστυχήματα και όλες οι μεγάλες ελληνικές αεροπορικές τραγωδίες. Το ουκρανικό Γιάκοβλεφ το 1997, που συνετρίβη στα Πιέρια Ορη, με 70 νεκρούς. Το πρωθυπουργικό Φάλκον, το 1999, που βούτηξε σε κενό αέρος με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης, ο γιος του και πέντε ακόμη άτομα. Τα τρία ελικόπτερα Augusta Bell του ΕΚΑΒ –Σούνιο 2001, Ανάφη 2002, Ικαρία 2003– με 14 θύματα συνολικά. Το ελικόπτερο Σινούκ που έπεσε το 2004 στη Σιθωνία με 17 νεκρούς μεταξύ των οποίων ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος. Το κυπριακό Helios που συνετρίβη στο Γραμματικό το 2005, με 121 νεκρούς… Ηταν το πιο δύσκολο και περίπλοκο δυστύχημα, που του άφησε τις πιο βαθιές πληγές, «έκτοτε έχω χάσει τον ύπνο μου, μένω ξύπνιος όλο το βράδυ. Ασβηστη τραυματική εμπειρία…» είχε πει σε συνέντευξή του στην «Κ».
Ο ίδιος δήλωνε «aviator», «αεροπόρος», αφού υπήρξε πιλότος για 40 συνεχή χρόνια, 15 στην Πολεμική Αεροπορία (πολέμησε για 22 μήνες στην Κορέα, 14 φορές πλησίασε τον θάνατο, εκπαίδευσε πολλούς νέους χειριστές αεροσκαφών, υπήρξε αεροπορικός ακόλουθος στην πρεσβεία στο Βελιγράδι) και 25 στην Ολυμπιακή, όπου πετώντας 24 διαφορετικά είδη αεροπλάνων, από τα πιο μικρά μέχρι τζάμπο, είχε συμπληρώσει 18.300 ώρες πτήσης. Θεσσαλονικιός, με ρίζες από τα Βασιλικά, ήταν λάτρης του Ομήρου και γνώστης των αρχαίων ελληνικών, είχε εντρυφήσει στην κινεζική φιλοσοφία, ήταν δάσκαλος του καράτε, μιλούσε επτά ξένες γλώσσες. Ενιωθε υπερήφανος για όλα τα παραπάνω και το δήλωνε, διότι δεν ήθελε να τον θυμούνται μόνο σαν «κάποιον που ανακατευόταν με αλουμίνια και ανθρώπινες σάρκες». Είχε λάβει 45 ηθικές αμοιβές και διακρίσεις και το 2019 το βραβείο Jerome Lederer, της Διεθνούς Kοινότητας Διερευνητών Αεροπορικών Ατυχημάτων.
Υπήρξε εκδότης του περιοδικού «Πτήση», όπου έγραφε για δέκα χρόνια ως επισμηναγός Γεράκης δίνοντας συμβουλές στους ιπταμένους, και συγγραφέας τριών βιβλίων, ένα για το ελληνικό σμήνος στην Κορέα, ένα για το Helios και ένα για τη ζωή του («Τόλμα!»). Μέχρι το τέλος είχε την αγωνία της ασφάλειας των πτήσεων και έστελνε συνεχή υπομνήματα. Ελεγε: «Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, η αεροπορική βιομηχανία, με την οποία είμαι πολύ κακός, παράγει όλο και περισσότερα αεροπλάνα, που κινούνται ταχύτερα, ανεβαίνουν πιο ψηλά, είναι πιο οικονομικά, είναι όμως και πιο ασφαλή;».