Ηταν εξαιρετικό το εξώφυλλο του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής την προηγούμενη Κυριακή 20/5. Είχε την εικόνα ενός νέου, ταλαντούχου –κατά γενική ομολογία στους γαστρονομικούς κύκλους– και γοητευτικού μάγειρα, του Σωτήρη Κοντιζά, τον οποίο ανακάλυψε το ευρύ κοινό από την εμφάνισή του στο φετινό τηλεοπτικό παιχνίδι μαγειρικής Master Chef.
Ηταν ενδιαφέρουσα η συνέντευξη που έδωσε. Μίλησε για το μικρόβιο της μαγειρικής, τις περιπλανήσεις του στις κουζίνες του κόσμου, τις ανησυχίες του, τη μαμά του από την οποία πήρε πολύτιμα μαθήματα, τη μικρή του κόρη, αλλά και το πώς νιώθει με όλον αυτόν τον κόσμο που τον σταματάει διαρκώς στον δρόμο, ζητώντας του μια σέλφι, καθώς μπορεί, όπως λέει, να μη νιώθει σταρ, αλλά αυτή την εποχή είναι.
Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν είπε, ίσως τα άφησε να εννοηθούν, ενώ θα έπρεπε να τα τονίσει, να μιλήσει με ωμή ειλικρίνεια, με ένταση, πρέπει να τα λέει πεντακάθαρα, όποτε του δίνεται η ευκαιρία του δημόσιου βήματος. Και πρέπει να το κάνει, γιατί σίγουρα τα έχει ζήσει, τα έχει υποστεί, τα γνωρίζει πολύ καλά. Η μαγειρική δεν είναι σταριλίκι, δεν είναι λάμψη, αστέρια Μισελέν, φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις, είναι σκληρή δουλειά, και για τα περισσότερα παιδιά που τώρα ξεκινούν την πορεία τους, είναι μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα που μπορεί να κρατάει ώρες, μέρες, εβδομάδες, είναι το καθάρισμα των κρεμμυδιών, πολλά κιλά κρεμμύδια, το κόψιμο σαλάτας, πολλά κιλά τομάτες, είναι κουβάλημα, ορθοστασία, πλύσιμο λαχανικών και φρούτων, αγγαρείες, ξενύχτι. Είναι οι κράμπες που σε πιάνουν στον ύπνο και πετάγεσαι απ’ το κρεβάτι, ο πόνος στη μέση από τη συνεχή ορθοστασία, είναι τα βράδια που δεν μπορείς να μοιραστείς με τους δικούς σου ανθρώπους, γιατί πάντα εσύ θα δουλεύεις όταν οι άλλοι γιορτάζουν, είναι δύσκολη η ζωή στις κουζίνες. Και το κυριότερο, δεν αμείβεται καλά. Στην περίπτωση, δε, όσων ξεκινούν τώρα, οι αμοιβές είναι πάρα πολύ χαμηλές.
Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον νέων για σχολές μαγειρικής είναι αυξημένο. Μάλιστα τα στοιχεία δείχνουν θεαματική αύξηση και είναι λογικό. Αρκετοί πιστεύουν ότι θα έχουν ένα σίγουρο μισθό, καθώς πρόκειται για ένα επάγγελμα δεμένο στο άρμα του τουρισμού, το οποίο έχει αναπτύξει ταχύτητα. Το ποσοστό όσων αντέχουν να συνεχίσουν, όμως, είναι μικρό. Οι περισσότεροι τα παρατάνε μόλις συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που πίστευαν ότι είναι αυτή η δουλειά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Δεν χρειάζεται ούτε υποτίμηση και εξευτελισμός –γιατί το είδαμε κι αυτό– στους νέους που ξεκινάνε στον χώρο, αλλά ούτε και καλλιέργεια μεγάλων προσδοκιών. Μόνο αλήθεια. Απ’ όλους: Τις σχολές, τους δασκάλους, τους έμπειρους μάγειρες, είτε βγαίνουν στην τηλεόραση είτε όχι.