Τον Χένρι Κίσινγκερ τον γνώρισα στο συνέδριο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ τον Ιούνιο του 1999 στην Πορτογαλία (Σίντρα).
Καθίσαμε για μεσημεριανό γεύμα στο ίδιο τραπέζι μαζί με τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη και τον καλέσαμε για ομιλία στην Ελλάδα. Αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν είχε αποφασίσει να τελειώσει τη ζωή του.
Ασκησε κριτική στον Κωνσταντίνο Καραμανλή επειδή μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν δέχτηκε «τη μόνη λύση για το Κυπριακό που ήταν η διχοτόμηση της νήσου».
Του είπα ότι δεν υπήρχε Ελληνας ηγέτης που θα αποδεχόταν την κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ξεπερνούσε σε ευφυΐα τους περισσότερους συνέδρους και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ στεκόταν προσοχή μπροστά του.
Ομως ο κυνισμός του δεν κέρδιζε γι’ αυτόν φίλους. Μίλησε τότε για το παλαιστινιακό ζήτημα και τον ρόλο του στην ειρήνευση.
Σκέφτηκα τότε ότι ένα από τα ζητήματα που απασχόλησε το κράτος του Ισραήλ επί Μπεν Γκουριόν και Γκόλντα Μέιρ ήταν η ενδοτικότητα των Εβραίων στη ναζιστική καταιγίδα.
Το νέο τους κράτος θεωρούσαν ότι κατασκεύασε ένα είδος ανθρώπου που θα αντισταθεί σε κάθε απειλή. Ο Κίσινγκερ ανήκε στην περασμένη γενιά, ή έτσι τουλάχιστον πίστευαν οι νέοι Ισραηλινοί.
Η διεθνής πολιτική που ασκούσε ο Κίσινγκερ ήταν συνεπής με τη φιλοσοφία για τη διπλωματία που εκπέμπει η διδακτορική του διατριβή και κυκλοφόρησε αργότερα με τον τίτλο «A world restored». Διαπραγματεύεται το νοικοκύρεμα της Ευρώπης μετά τους ναπολεόντιους πολέμους εις βάρος κάθε επαναστατημένου λαού, όπως οι Ελληνες του 1821.
Ηρωας του Κίσινγκερ ήταν ο καγκελάριος της Αυστρίας Μέτερνιχ και σε άλλο του έργο ο Μπίσμαρκ. Ηταν εχθρός της αταξίας και των επαναστατικών ιδεών που την προκαλούσαν. Ηταν ο διπλωμάτης του 1815 και του 1989.
Ηταν πρόθυμος να θυσιάσει το συμφέρον μεμονωμένων χωρών έναντι της προσωπικής του αντίληψης για το συνολικό κέρδος και την ισορροπία δυνάμεων.
