Γεννήθηκε το 1945 στη Γαλλία. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αφήσει πίσω του συντρίμμια, διαλυμένες οικογένειες, αμέτρητες πληγές. Οσοι είχαν τις λιγότερες απώλειες, έδιναν τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Τον αγώνα για να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι. «Θυμάμαι τη μητέρα μου να κρατάει το ψωμί και να το σταυρώνει. Μετά το μοίραζε στην οικογένεια. Ηταν μέρες που ζούσαμε με πολύ λίγα», είχε πει σε μια εξομολογητική του συνέντευξη ο Ζοέλ Ρομπουσόν.
Ο διάσημος και ιδιοφυής μάγειρας, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες σε ηλικία 73 ετών, νικημένος από τον καρκίνο, ανήκε σε μια γενιά που βίωσε μεγάλες δυσκολίες. Πάλεψε για να ορθοποδήσει, έμαθε να εκτιμάει την τροφή με άλλους όρους. Με αυτούς που επιβάλλει η μόνιμη αγωνία να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι. Ομως, όσο ταπεινό κι αν ήταν ό,τι ετοίμαζαν στην κουζίνα, κυρίως ο παππούς του και η μητέρα του, δίπλα στους οποίους έκανε τα πρώτα του «βήματα», ήταν φτιαγμένο με αγάπη και σεβασμό. «Συχνά, όταν βλέπω έναν νέο σεφ που δουλεύει σε κάποιο εστιατόριό μου και διαθέτει ταλέντο, τον ρωτάω “αν θα μαγείρευες για τους γονείς σου ή τους φίλους σου, θα το έκανες με τον ίδιο τρόπο που μαγειρεύεις εδώ;”. Και το κάνω γιατί θέλω η ομάδα μου να μαγειρεύει όπως ακριβώς ετοιμάζει το δείπνο για την οικογένειά της. Μόνο έτσι ο πελάτης μένει ευχαριστημένος». Η προσέγγιση της μαγειρικής με τη φιλοσοφία που δίνει τη μεγαλύτερη σημασία στο φίλτρο του συναισθήματος, χαρακτηρίζει αυτή τη γενιά. Είναι άνθρωποι που πάλεψαν σκληρά για να τα καταφέρουν, για να προοδεύσουν και να χτίσουν κάτι, ο ηθικός τους κώδικας είναι διαφορετικός, και θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό κάθε νέου επαγγελματία. Ισως δεν είναι τόσο χρήσιμο να μελετήσει κανείς όλες τις συνταγές του σπουδαίου αυτού δημιουργού, που πράγματι υπήρξε πρωτοπόρος στον χώρο του, ενέπνευσε πολλούς και έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας με εστιατόρια σε ολόκληρο τον κόσμο, κάτοχος των πιο σημαντικών βραβείων. Πιο ωφέλιμο είναι να μελετήσει τη ζωή του. Τον τρόπο σκέψης του. Το τι γνώμη είχε για την υψηλή γαστρονομία, πώς πίστευε ότι πρέπει να λειτουργεί κανείς μέσα στην κουζίνα. Αυτό που τόνιζε σε κάθε ευκαιρία, ήταν ότι ποτέ δεν πρέπει να μαγειρεύεις κάτι που δεν σου αρέσει. Απλώς και μόνο επειδή ανήκει στη μόδα της εποχής και ο κόσμος το ζητάει. Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ήταν σαν να μιλούσε για τον εαυτό του όταν έλεγε: «Υπάρχει ένα απόφθεγμα που μου αρέσει πολύ. “Οταν πεθαίνει ένας μεγάλος άνθρωπος, μια βιβλιοθήκη καίγεται”. Εχω γνωρίσει εξαιρετικούς σεφ, κάποιους διάσημους, άλλους όχι, που δεν ζουν πια. Εφυγαν, και μαζί τους έφυγε και ένα κομμάτι της παράδοσης και της γνώσης που δύσκολα μπορούμε να ξανακερδίσουμε».