Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος

Με τη συμπλήρωση εκατό ετών από το 1922, φαίνεται αναπόφευκτο να κυριαρχήσουν φέτος η αναπόληση και η νοσταλγία για τις «χαμένες πατρίδες» που άφησαν οι Eλληνες στην Τουρκία, καθώς και το πένθος για τις αμέτρητες χαμένες ή ρημαγμένες ζωές.

Ανάμεσα σε πολλά άλλα ζητήματα που θίγει το πρόσφατο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά («Ενα σκοτεινό δωμάτιο, 1967-1974») είναι και η ύστατη αποτυχία και απαξίωση της βασιλείας στη χώρα μας.

Tη χώρα εξακολουθεί να ταλαιπωρεί το πρόβλημα της διαδοχής δύο χαρισματικών της ηγετών: του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Σπάνια συνειδητοποιούμε και αναγνωρίζουμε, τουλάχιστον ρητά, πόσο ζωτική ανάγκη αποτελεί για τους ανθρώπους και άλλα ζώα αυτό που ονομάζουμε γενικά «προβλεψιμότητα».

Ο Μίκης Θεοδωράκης θέλησε κάποτε να μιμηθεί και τον Αισχύλο. Εκείνος είχε ζητήσει να γράψουν στον τάφο του μόνο ότι πολέμησε τους Μήδους στον Μαραθώνα (το 490 π.Χ.).

Πριν από πενήντα ακριβώς χρόνια, το 1971, διάβασα το έργο του Τζων Λοκ (John Locke) «Δύο Πραγματείες περί Κυβερνήσεως» (Two Treatises of Government), ως μεταπτυχιακός φοιτητής στις ΗΠΑ. Στην παράγραφο 192 της «Δεύτερης Πραγματείας» με περίμενε μία συνταρακτική έκπληξη. Υποστηρίζοντας το δικαίωμα του λαού μιας κατακτημένης χώρας να αποτινάξει τον ξένο ζυγό, ο Λοκ διατυπώνει […]

Το πολεμικό συμβούλιο της 15ης Ιουλίου – Πώς απεφασίσθη η ολέθρια προέλαση προς την Αγκυρα.

Αν ξεπεράσουμε κάποτε τους υπερφίαλους πανηγυρισμούς, αν πάψουμε να συγχαίρουμε τους εαυτούς μας για τα κατορθώματα άλλων, που ήσαν πολύ διαφορετικοί από εμάς, μία πιο διαφωτιστική προσέγγιση θα ήταν να εξετάσουμε τα αποτελέσματα της Επανάστασης του 1821 από τη σκοπιά των τριών κομμάτων που γεννήθηκαν στη διάρκειά της και κυριάρχησαν για περίπου τρεις δεκαετίες.

Αν όμως έκλεινε οριστικά ο δρόμος της ένταξης, η Ελλάδα θα καταντούσε διεθνώς αμελητέα. Θα ήταν «του κλώτσου και του μπάτσου» για την Τουρκία.

Από όλες τις επιλογές που έγιναν το 1821, εκείνη που εξακολουθεί να μας επηρεάζει με τον πιο συγκεκριμένο και δεσμευτικό τρόπο είναι η εθνικοποίηση της μέχρι τότε έγγειας ιδιοκτησίας των Οθωμανών.

Αν ακούσεις τη λέξη «περικεφαλαία», πού τρέχει ο λογισμός σου, ιδίως εφέτος; Μάλλον στον Θεόδωρο (ή «Θοδωράκη») Κολοκοτρώνη.

Υπάρχουν δύο κείμενα του Ιωάννη Μεταξά, δημοσιευμένα με το ημερολόγιό του από το 1960-64, που θα έπρεπε να είναι πασίγνωστα – αν η χώρα είχε εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιό της.