Στην οδό Νικίου άνοιξε το Kennedy, ένα μικρό και προσεγμένο wine bar που συνδυάζει την αγάπη για το κρασί με το πάθος για τη μουσική και τον ποιοτικό ήχο.

Το καινούργιο στέκι της Ολύμπου για espresso, σάντουιτς και θέα στη Ρωμαϊκή Αγορά.

Πέντε σποτ για να γλείφεις τα δάχτυλά σου.

Το σινάφι των δημοσιογράφων φαγητού μιλάει και γράφει κατεβατά αυτές τις μέρες για το Manari. Η ταβέρνα που άνοιξε πριν από μερικά εικοσιτετράωρα στον αριθμό 3 της Πλατείας Αγίων Θεοδώρων έχει την υπογραφή του σεφ Αρη Βεζενέ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η φήμη την οποία αποκτά ένα νέο μαγαζί μαγνητίζει κι άλλους επενδυτές σε μια γειτονιά ή πολλές φορές και στον ίδιο δρόμο, ως τότε «υποφωτισμένο» αν όχι άγνωστο.

Η νέα προσιτή γαστρονομική εμπειρία της Feyrouz περιλαμβάνει ένα δείπνο επτά σταδίων με ιστορικές αφηγήσεις. 

Οι νέες πιάτσες, τα καινούργια εστιατόρια σε πλατείες και ταράτσες.

Στις διακοπές που έκανε η στήλη στη Νάξο επισκέφθηκε και δοκίμασε πολλές ταβέρνες και εστιατόρια, όλα άξια λόγου, τόσο που θα μπορούσαν να μας βγάλουν βδομάδα τη βδομάδα μέχρι τα κρύα του Νοέμβρη, μια θεματική που θα τιμούσε όπως της πρέπει, την αυθεντική νησιώτικη γαστρονομία. 

Είτε χάρη στην τοποθεσία τους, είτε για την ατμόσφαιρα, είτε επειδή εκεί πάμε έχοντας αφήσει στις πόλεις τα προβλήματά μας, τα μπαρ των νησιών κερδίζουν πόντους ανεξάρτητα με το τι υπάρχει μέσα στο ποτήρι μας.

Νιώθω πως θα θυμώσουν οι φίλοι που αποκαλύπτω το στέκι, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται περί αλτρουισμού. Είναι δίκαιο περισσότεροι άνθρωποι να γνωρίσουν αυτήν την ταβέρνα. Σχεδόν καμία αναφορά δεν υπάρχει στον Τύπο για όλα τα ωραία που σερβίρουν στο Κουτούκι του Νικόλα. Αν και είναι γεμάτο κάθε μέρα, παραμένει τρόπον τινά κρυφό, καθώς είναι εκτός ραντάρ.

Εντάξει, δεν θα πέσετε κι από τα σύννεφα. Προφανώς μιλάμε για παγωτό. Για αιώνες ήταν ένα είδος που κατανάλωνε μόνο η ελίτ, καθώς η παραγωγή του ήταν εξίσου χρονοβόρα και κοστοβόρα, και δεν ήταν πολλοί αυτοί που μπορούσαν να σπαταλήσουν αλόγιστα πόρους για ένα τόσο αχρείαστο έδεσμα. 

Το Ηράκλειο για μερικά χρόνια είχε την τύχη να είναι η πατρίδα ενός από τα καλύτερα καφεκοπτεία νέας γενιάς, του Crop, το οποίο, προς μεγάλη μας έκπληξη και θλίψη, έκλεισε πριν από λίγο καιρό. Εκεί έμαθε η πόλη πώς μυρίζει ο φρεσκοκαβουρδισμένος espresso και τι σημαίνει όταν λέμε «πίνω Βραζιλία ή Αιθιοπία», κ.ο.κ.

Για την Κέα είχα πάντα πρόχειρη την ίδια δικαιολογία, «είναι πολύ κοντά, θα πάμε άλλη φορά», και κάπως έτσι δεν είχα πάει ποτέ μέχρι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Φίλοι και συνάδελφοι είχαν πολλές προτάσεις για να περάσουμε οικογενειακώς καλά. Δημιουργήθηκε έτσι μια μακριά λίστα, που θα μας έφτανε για δυο βδομάδες διακοπών και βάλε.

Βρήκα θέση να αφήσω το αυτοκίνητο στη Θήρας, λίγα μέτρα μακριά από την προπολεμική πολυκατοικία Λαναρά. Είναι μερικές στιγμές που νιώθεις πως η τύχη σε κρατάει από το χέρι. Σπαταλιέται βέβαια σε αυτά τα μικρά καθημερινά και ίσως ασήμαντα: βρίσκεις πάρκινγκ στην Κυψέλη Παρασκευή βράδυ ή προλαβαίνεις να αγοράσεις τα τελευταία εισιτήρια για τη συναυλία που περίμενες ένα χρόνο.

Την εβδομάδα που τελειώνει, δύο μεγάλοι σεφ άνοιξαν στην Αθήνα μαγαζιά που κάνουν ντόρο.