Οι πόλεις άλλαξαν πρόσωπο. Ζωντάνεψαν, απέκτησαν και πάλι χρώμα. Η επαναλειτουργία της εστίασης τις μεταμόρφωσε, τους έδωσε παλμό και αισιοδοξία. Σαν να ξύπνησαν από τον λήθαργο και μπήκαν ξανά σε κίνηση. Οταν άνοιξαν τα καφέ και τα εστιατόρια και είδα παρέες να απολαμβάνουν το ποτό τους και σερβιτόρους να πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα τραπέζια, συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει αυτός ο κόσμος, αυτό το βουητό.
Η σιωπή είχε καλύψει για μήνες σαν πέπλο την Αθήνα, έβγαινες στον δρόμο, περπατούσες σε γειτονιές γεμάτες αγαπημένα στέκια και το κενό ήταν παράξενο, δυσβάσταχτο, λες και είχε γεμίσει πληγές η πόλη. Δεν ξέρω τι έλειψε πιο πολύ στον καθένα από εμάς, αλλά η εστίαση μάλλον βρίσκεται στην κορυφή της λίστας για τους περισσότερους. Και τώρα; Μπήκαν όλα στη θέση τους; Είναι όλα καλά; Οπως πριν; Εύκολη απάντηση. Δεν είναι όλα καλά και θα είναι μεγάλο λάθος να περάσει αυτό το μήνυμα.
Οι πρώτες μέρες επαναλειτουργίας της εστίασης έφεραν χαμόγελα στους ιδιοκτήτες και στους πελάτες. Η πληρότητα κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα. Φίλοι μου έλεγαν ότι έπειτα από πέντε – έξι τηλεφωνήματα για το περασμένο σαββατόβραδο, απογοητεύθηκαν με τις απανωτές αρνήσεις και τελικά έμειναν σπίτι. Γέμισαν τα εστιατόρια σε Κολωνάκι, Γλυφάδα, Χαλάνδρι και Παγκράτι, στο Μπουρνάζι και στου Ψυρρή. Το ίδιο και σε περιοχές της Κρήτης και του Νοτίου Αιγαίου, στη Θεσσαλονίκη και στο Ιόνιο, στη Στερεά Ελλάδα.
Διάχυτος ο ενθουσιασμός, δυστυχώς, όμως, σε κάποιες περιπτώσεις διάχυτη ήταν και η εντύπωση ότι έχουμε ξεμπερδέψει με την πανδημία και επιστρέφουμε στις παλιές μας συνήθειες. Σε αρκετά εστιατόρια δεν τηρήθηκαν οι αποστάσεις ανάμεσα στα τραπέζια, ούτε ο μέγιστος αριθμός εξυπηρετούμενων πελατών, σε άλλα, λίγα ευτυχώς, έγινε υπέρβαση ωραρίου και η μουσική έπαιζε κανονικά.
Δεν έφθασε ακόμη το τέλος της πανδημίας. Εχουμε δρόμο ακόμη. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι η ζωή μας μετά. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι θα είναι όπως ένα μεγάλο τραπέζι όπου όλοι καθόμαστε πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον, χαμογελαστοί και ελαφρώς ζαλισμένοι από το κρασί, χωρίς μάσκες φυσικά, και με τη μουσική να παίζει αγαπημένα τραγούδια. Μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα. Δεν είμαστε εκεί, ακόμη. Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.