Την τελευταία δεκαετία στη Θεσσαλονίκη η εξέλιξη της τοπικής γαστρονομίας έχει αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα της αύξησης της τουριστικής κίνησης – άλλωστε, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι είναι η μοναδική ελληνική πόλη που εντάχθηκε στο Δίκτυο Δημιουργικών Πόλεων Γαστρονομίας της UNESCO. Παρότι η τάση του γαστροκαφενέ φαίνεται να έγινε μόδα και να παρέσυρε προς μια μονοσήμαντη κατεύθυνση τη δημιουργικότητα των σεφ, με πολλά μαγαζιά να μοιάζουν κακοί κλώνοι του αρχέτυπου, σταδιακά εμφανίζονται και νέες προτάσεις που εμπλουτίζουν τον γαστρονομικό χάρτη και εξελίσσονται σε σημεία–προορισμούς.
Η νυχτερινή διασκέδαση έχει σε κάποιον βαθμό εκσυγχρονίστεί με το άνοιγμα διάφορων μπαρ για κρασί που διαθέτουν πολύ ενημερωμένες λίστες, και με την ουσιαστική αναβάθμιση των κοκτέιλ – πλέον αρκετά μαγαζιά διαθέτουν δικό τους εργαστήριο για να τα μαγειρεύουν χωρίς να χρησιμοποιούν πρόσθετα ή έτοιμα σιρόπια. Εδώ και 5 χρόνια, τουλάχιστον, αναπτύσσεται και η κουλτούρα του speciality καφέ. Και, χρόνο με τον χρόνο, ανοίγουν καινούργια μαγαζιά. Άλλα ακολουθούν την πεπατημένη της Θεσσαλονίκης, «ποιος θα δει ποιον», άλλα είναι εμπνευσμένες προτάσεις που λείπουν από την πόλη, και άλλα πολύ φιλόδοξα εγχειρήματα που αναγκάζονται με τον χρόνο να προσαρμοστούν στη σαλονικιώτικη πραγματικότητα που δεν σηκώνει από πολλούς πειραματισμούς. Είναι και η ενεργειακή κρίση που συμπεριφέρεται αμείλικτα στους ονειροπόλους.
Επισκέφτηκα δεκατρία μαγαζιά που έχουν ανοίξει περίπου από την περασμένη άνοιξη μέχρι σήμερα. Φυσικά υπάρχουν και άλλα, σε ένα κείμενο δεν χωράνε όλα. Κάποια τα έχουμε αναφέρει σε άλλα άρθρα, οπότε κρίθηκε σκόπιμο να μην συμπεριληφθούν στην παρούσα λίστα. Το γενικό συμπέρασμα είναι πως η πόλη προχωράει μπροστά, προσπαθώντας ως έναν βαθμό να εκπαιδεύσει το κοινό της.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr