Σάββατο βράδυ, δίνουμε ραντεβού για φαγητό εκτός κέντρου. Από το Παγκράτι ως την Ηλιούπολη υπολογίστε 12 λεπτά οδήγηση και, ορίστε, θέση για πάρκινγκ έξω από το εστιατόριο – κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ αν προορισμός ήταν το Σύνταγμα. Οι γειτονιές της Αττικής έχουν τις δικές τους πιάτσες, που είναι πιο ήσυχες, πιο βολικές.
Δύο παιδικοί φίλοι εμπνέονται από την αδελφική σχέση των πρωταγωνιστών στο video game Super Mario, που σχεδίασε ο Shigeru Miyamoto για τη Nintendo, και μάλιστα ντύνουν και το προσωπικό με στολές εργασίας –κόκκινες και πράσινες μπλούζες– για να θυμίζουν τους υδραυλικούς Mario και Luigi.
Aκούγονταν ιταλικά τραγούδια των ’60s από τα ηχεία. Το εσωτερικό του εστιατορίου έχει κάτι από ζαχαρωτό ή γλειφιτζούρι. Από το μωσαϊκό, τα φώτα και το φιστικί χρώμα μέχρι το κόκκινο ριγέ στο ταβάνι φτιάχνουν κάτι λαχταριστό, χωρίς η διακόσμηση να γίνεται υπερβολική ή γραφική. Είναι το ιταλικό που θα συναντούσε ίσως κανείς στη Νέα Υόρκη. Στην ανοιχτή κουζίνα κυριαρχεί ο ξυλόφουρνος, κατασκευασμένος στη Νάπολη – εκεί τον αναζήτησαν οι ιδιοκτήτες και τον καπάρωσαν επιτόπου.
Επικεφαλής στην κουζίνα, ο Στέργιος Τσαγκαδόπουλος. Οι πίτσες φτιάχνονται με ζυμάρι αργής ωρίμανσης και διαθέτουν μεγάλο στεφάνι με μπόλικα καψίματα – παράσημα που παίρνει η ζύμη όταν ψήνεται στην εντέλεια. Πήραμε τη Lolita, με μοτσαρέλα fior di latte και μοτσαρέλα βουβαλίσια, φιστίκια Αιγίνης και μορταδέλα, μια πλούσια πίτσα σε έναν συνδυασμό που, αν και συνηθισμένος, δεν πετυχαίνει πάντα. Εδώ όλα ήταν σωστά: οι ποσότητες, η θερμοκρασία, η υφή. Όσο δίναμε την παραγγελία, μέσα από την τζαμαρία στα δεξιά της σάλας ένας δεξιοτέχνης κύριος έφτιαχνε μακαρόνια σε διάφορα σχήματα. Tα spaghetti alla chitarra, στο πιάτο Antonella, με γαρίδες και σάλτσα bisque ήταν υπέροχα μαγειρεμένα, με τη νόστιμη πάστα του ζυμαρικού να είναι κρουστή στο δόντι και με μια καλοδεμένη φρέσκια σάλτσα. Τα νιόκι Gabriella με λιωμένο taleggio (μαλακό αγελαδινό τυρί) και χοιρομέρι, αυτό που οι Ιταλοί λένε prosciutto cotto, ήταν ένα πιάτο βαθιά νόστιμο και εντελώς comfort, που μπορούσες να το φας με το κουτάλι.
Πήραμε δύο γλυκά: μία λεμονόταρτα, που παραγκωνίστηκε όταν ήρθε το τιραμισού στο τραπέζι. Η σύγκριση ήταν άνιση και αυτό ήταν ένα από τα πιο νόστιμα τιραμισού που έχουμε δοκιμάσει σε ελληνικό-ιταλικό εστιατόριο. Μας ενημέρωσαν πως από την επόμενη εβδομάδα θα είναι διαθέσιμες περισσότερες επιλογές κρασιού σε ποτήρι, καθώς η λίστα αλλάζει (σερβίρονται μόνο ιταλικά). Ένα σχόλιο, όχι επί της μαγειρικής, θα ήταν να ελαφρύνουν την επιτηδευμένη –και κάπως αταίριαστη για το στιλ του εστιατορίου– φρασεολογία. Τα άδεια πιάτα δεν χρειάζεται να «αποσύρονται», μπορεί απλώς να τα μαζέψει κάποιος. Ο λογαριασμός, με τέσσερα πιάτα, ένα ποτήρι κρασί, μία λεμονάδα και επιδόρπιο, ήρθε κοντά στα 60 ευρώ. Mario, θα ξανάρθουμε σύντομα στην Ηλιούπολη.
MARIO & LUIGI-THE EATALIANS, Λεωφ. Ελευθερίου Βενιζέλου 190, Ηλιούπολη, Τ/210-9957953