Συντρέχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η δημοσιοποίηση της σεξουαλικής ταυτότητας ενός προσώπου που πολιτεύεται έχει τη σημασία της.
Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, έχει τη σημασία της όταν το πρόσωπο αυτό είναι ομοφυλόφιλο. Αναφέρομαι, βεβαίως, στην περίπτωση του Νικόλα Γιατρομανωλάκη, η οποία συζητήθηκε αρκετά μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ως ο «πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος υφυπουργός στην Ελλάδα».
Οχι, δεν έχει καμία σημασία για την ανάληψη της θέσης που του ανατίθεται. Δεν έχει σχέση, δηλαδή, η (όποια) ερωτική προτίμηση με την ικανότητα, με τα κριτήρια επιλογής κτλ. Και το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κ. Γιατρομανωλάκης δεν επιλέχθηκε για τη συγκεκριμένη θέση λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας αλλά επειδή κρίθηκε άξιος και ικανός. Πάει αυτό.
Από κει και πέρα, όχι, δεν είναι υποχρεωτικό να δηλώνεται η ερωτική προτίμηση ενός δημοσίου προσώπου. Βεβαίως, ξέρουμε καλά πως όταν κάποιο πρόσωπο που πολιτεύεται προσπαθεί να αποκρύψει κάτι τέτοιο, αυτομάτως καθίσταται ευάλωτο σε ενδεχόμενους εκβιασμούς και απειλές (και σε χυδαία λοιδορία από τον «κίτρινο» Τύπο και τις συναφείς ιστοσελίδες). Υπό αυτήν την έννοια, ένα τέτοιο δημόσιο πρόσωπο, είτε στη χώρα μας είτε στο εξωτερικό, έχει και δεν έχει πλέον προσωπική ζωή και αυτό δεν αφορά μονάχα τις ερωτικές προτιμήσεις. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Δεν είναι υποχρεωτικό να δηλώνεται δημοσίως η ερωτική προτίμηση πράγματι, από την άλλη ωστόσο είναι ευρέως διαδεδομένο να μαθαίνουμε από τα επίσημα βιογραφικά ότι η δείνα ή ο τάδε «είναι παντρεμένη (ή παντρεμένος) και έχει δύο, τρία ή τέσσερα παιδιά». Υπό αυτήν την έννοια, γιατί ένα δημόσιο πρόσωπο στην πολιτική να μην κυκλοφορεί ανοικτά με τον/την ομόφυλο/η σύντροφό του και εφόσον ερωτηθεί να απαντήσει ευθέως;
Εχουμε βαρεθεί να παρακολουθούμε κυρίως τηλεοπτικές συνεντεύξεις, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν, π.χ., ότι ο συνεντευξιαζόμενος είναι ομοφυλόφιλος κι ωστόσο του γίνεται η ερώτηση «σκοπεύετε να παντρευτείτε;» – αυτό πολύ πριν έρθουν και στην Ελλάδα τα σύμφωνα συμβίωσης και ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ατόμων. Ηταν μια ερώτηση που γινόταν κατά κανόνα σε πολιτευτές από τον συντηρητικό χώρο, στημένη ερώτηση συνήθως σε προεκλογική περίοδο (ακόμη και σε δημοτικές εκλογές) προς άγραν ψήφων από ένα συντηρητικό κοινό. Και η στερεοτυπική απάντηση ήταν: «Δεν έχει βρεθεί ακόμη το κατάλληλο πρόσωπο».
Είναι μονάχα ζήτημα οφέλους αυτή η κρυψίνοια; Οχι. Είναι και επειδή πολύς κόσμος ακόμη φοβάται.
Εχει τη σημασία του, λοιπόν, να γνωρίζουμε δημοσίως ότι η Ελλάδα έχει «τον πρώτο ανοικτά ομοφυλόφιλο υφυπουργό της». Εστω και μακροπρόθεσμα, δημιουργεί άλλες κοινωνικές προϋποθέσεις και αντιλήψεις. Ισως μειωθεί η υποκρισία, κυρίως όμως ίσως πάψουν να φοβούνται όσοι και όσες έχουν μεγαλώσει σε μια κοινωνία που τους έχει φοβίσει στην ελεύθερη επιλογή του σεξουαλικού προσανατολισμού τους.