Επειτα από δεκαετίες στο ίδιο γραφείο, η λέξη «συνάδελφος» βαραίνει περισσότερο ως προς το δεύτερο συστατικό της. Με τους ανθρώπους που εργάζεσαι πλάι πλάι είσαι οικογένεια. Ετσι, λοιπόν, όλοι εμείς στην «Κ» πενθούμε με τον δικό μας τρόπο την απώλεια του Πέτρου Κουναλάκη, πατέρα της Ξένιας. Οχι τόσο διότι τον γνωρίσαμε και τον συναναστραφήκαμε.
Ζώντας, όμως, καθημερινά την κόρη του, βλέπαμε την αντανάκλαση των πραγμάτων που της δίδαξε: να λέει δημόσια τη γνώμη της χωρίς να φοβάται, να μην παίρνει ποτέ τον εαυτό της τόσο σοβαρά ώστε να χάνει το χιούμορ της, να είναι ευθύς και ειλικρινής. Και εκείνος μπορεί να «έφυγε», αλλά εμείς ξέρουμε ότι κάτι από την ουσία παραμένει ζωντανό.
