Εχω εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό την «έρευνα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να επισκεφθώ κάποιο εστιατόριο. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις κριτικές που διατυπώνονται. Για λόγους που θα εξηγήσω αμέσως. Οσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των κριτικών τόσο πιο πολύ μπερδεύεσαι. Ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει, σπανίως ένα σχόλιο είναι αντικειμενικό και εποικοδομητικό, συχνά πολλά απ’ αυτά είναι εσκεμμένα αρνητικά προκειμένου να δυσφημηθεί η επιχείρηση είτε από ανταγωνιστές είτε επειδή σε κάποιους αρέσει να κάνουν πλάκα. Επίσης, η γεύση είναι τόσο προσωπική υπόθεση που μόνο γενικές πληροφορίες μπορεί να είναι χρήσιμες, επισημάνσεις για την καθαριότητα, το σέρβις, τη διακόσμηση, το πόσο εύκολο είναι να παρκάρει κανείς στη συγκεκριμένη περιοχή.
Φυσικά, αν είχα επιχείρηση εστίασης θα σκεφτόμουν μάλλον διαφορετικά, καθώς καμία παραδοσιακή διαφήμιση δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ταχύτητα των social media. Κι αυτή είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί ιδιοκτήτες, ακόμη και μάγειρες. Πρόσφατα παρακολούθησα μια αντιπαράθεση στο Facebook μεταξύ πελάτισσας που δήλωσε δυσαρεστημένη από την επίσκεψή της σε γνωστό αθηναϊκό εστιατόριο –η αλήθεια είναι όχι με πολύ κομψό ύφος– και του επικεφαλής σεφ που πήρε το θέμα πολύ προσωπικά. Δεν άργησε να χαθεί ο έλεγχος και, όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η αντιπαράθεση έγινε «γήπεδο ποδοσφαίρου» με μπόλικη τοξικότητα και προσβολές από χρήστες που χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Το μέτρο χάθηκε, μαζί και η πιθανότητα ο καλοπροαίρετος χρήστης να καταλάβει ποιος είχε δίκιο και πού μπορεί να υπήρχε πρόβλημα.
Αντίθετα με τον παραμορφωτικό καθρέφτη των social media, αυτό που δεν με έχει σχεδόν ποτέ απογοητεύσει είναι το «word of mouth». Οταν εμπιστεύεσαι αυτόν που σου μεταφέρει την πληροφορία, εκτιμάς την αισθητική του και την αντικειμενικότητά του, τότε η πληροφορία «από στόμα σε στόμα» είναι ασφαλής, αξιόπιστη και πολύ αποτελεσματική. Τα καλά μαγαζιά επιβιώνουν και χωρίς Facebook.