Ο νεαρός Νταβίντ από τη Σαρδηνία αγαπούσε με πάθος τη μαγειρική, ήδη από παιδάκι. Μεγαλώνοντας, το όνειρό του ήταν να γίνει σεφ. Για να τα καταφέρει, αναγκάστηκε να αφήσει την πατρίδα και την οικογένειά του και να πάει στη Νέα Υόρκη. Στην αμερικανική μητρόπολη όπου ζει σήμερα, ο 25χρονος μάγειρας εργάζεται επίσης σκληρά, όχι βέβαια 60 ώρες την εβδομάδα όπως τα προηγούμενα χρόνια στην Ιταλία, και βγάζει τον μήνα περίπου 7.000 δολάρια, σε αντίθεση με τα 1.800 ευρώ που ήταν το μηνιάτικο στην πατρίδα του. Επίσης, η επιχείρηση εστίασης στο Σόχο δεν έχει σεζόν. Ο Νταβίντ δεν τρομάζει στη σκέψη των καλοκαιρινών μηνών χωρίς ρεπό, χωρίς ανάσα. Και φυσικά πληρώνεται όλες τις υπερωρίες, ακόμη και ένα λεπτό παραπάνω δουλειάς.
Η ιστορία του Ιταλού μάγειρα, που ανέδειξε πρόσφατα ρεπορτάζ του Reuters, θα μπορούσε να είναι η ιστορία πολλών αγοριών και κοριτσιών στην Ελλάδα. Θα μπορούσε στη θέση του Νταβίντ να βρίσκεται ένας 19χρονος από την Κρήτη που, μεγαλώνοντας και αυτός σε μια περιοχή με πλούσια γαστρονομική παράδοση και εκλεκτές πρώτες ύλες, παρακολουθούσε από μικρός τη γιαγιά του και τη μητέρα του να μαγειρεύουν και ονειρευόταν κάποτε να μπει σε μια κουζίνα, να εξελίξει την παράδοση, να δημιουργήσει το δικό του μαγειρικό αποτύπωμα.
Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, πολλά παιδιά στην Ελλάδα τελειώνουν το λύκειο, πηγαίνουν σε σχολές μαγειρικής, δημόσιες και ιδιωτικές, και έπειτα από δύο χρόνια βγαίνουν με ένα πτυχίο στο χέρι για να συναντήσουν την πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Τρομερή πίεση, άγχος, σκληρές συνθήκες εργασίας, ειδικά στα νησιά, με ορθοστασία και υψηλές θερμοκρασίες, εργατοώρες που υπερβαίνουν το νόμιμο ωράριο, μισθοί συμπιεσμένοι και ακόμη χειρότερα «μαύρα», με παραπάνω ώρες που δεν πληρώνονται, και βέβαια, σε αρκετές δυστυχώς περιπτώσεις, κακές συνθήκες διαμονής. Το ολοένα και αυξανόμενο πρόβλημα των επιχειρήσεων να βρουν προσωπικό έχει φυσικά στη ρίζα του όλα αυτά που περιγράφουμε, όλα αυτά για τα οποία νέοι μάγειρες βγάζουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή…