Εικονογράφηση: Michael Kirki
Ακούστε το άρθρο
Για την Αννα, μαθήτρια, 16 χρόνων, η επίθεση που δέχτηκε με μαχαίρι πριν από ενάμιση χρόνο στην Κηφισιά ήταν μια τραυματική εμπειρία. Ηταν 17 Απριλίου του 2021. «Ηταν μεσημέρι και είχαμε πάει μια βόλτα στην Κηφισιά. Μας πλησίασε ένα παιδί και ρώτησε τη φίλη μου για οδηγίες. Είπε πως δεν είχε μπαταρία στο κινητό του. Είπε πως ήθελε να πάρει τον φίλο του τηλέφωνο και η φίλη μου τού έδωσε το κινητό της. Μίλησε με τον φίλο του και μετά από λίγο επέστρεψε το κινητό. Επειτα ξαναήρθε. Της άρπαξε το κινητό από τα χέρια και έβγαλε ένα μαχαίρι και μας είπε να τρέξουμε. Τότε χωρίς να το σκεφτώ έβγαλα το κινητό μου και τράβηξα βίντεο. Η φίλη μου ήταν πανικόβλητη, αλλά εγώ ήμουν πιο ψύχραιμη. Κάλεσα την Αστυνομία. Μετά πήγαμε στο τμήμα, τους έδωσα τη φωτογραφία. Και τελικά τον βρήκαν, όπως μας είπαν».
Ο νεαρός φόραγε μαύρα ρούχα και μαύρη μάσκα. «Αλλά την έβγαλε μετά, για αυτό και φάνηκε όλο του το πρόσωπο», συμπληρώνει. Την επόμενη ημέρα ο έφηβος πήγε ξανά στον σταθμό μαζί με την παρέα του για να κλέψει. Επρόκειτο για μια συμμορία ανηλίκων. «Το ένα παιδί ήταν από μια καλή οικογένεια. Η μητέρα του ήταν καθαρίστρια σε καλό σχολείο. Από εκεί και πέρα δεν ενημερωθήκαμε ξανά. Το παιδί ήταν 16 χρόνων», διηγείται η Αννα, ενώ ανακαλεί πως, όταν πήγε στο Τμήμα με τη μητέρα της, έτρεμε. Ακόμη και σήμερα πολλές φορές έχει ένα φόβο. «Καμιά φορά όταν βγαίνω έξω και βλέπω κάποιον με κουκούλα, έχω μια ανησυχία», συμπληρώνει. «Δεν ξέρω αν θα έρθει μια ημέρα που αυτό θα μου φύγει, είναι δύσκολο».
Η ληστεία ως κίνητρο
Οι ιστορίες επιθέσεων από ανηλίκους σε άλλους ανηλίκους στην Ελλάδα είναι πλέον καθημερινές. Με σκοπό να κλέψουν, να εκφοβίσουν, να εκδικηθούν. Τα βόρεια προάστια γενικά αποτελούν στόχο των διαφόρων συμμοριών. Σύμφωνα με την Αστυνομία, παρέες από τον Κολωνό και άλλες υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής ανεβαίνουν «βόρεια» για να βρουν τη λεία τους, η οποία αποτελείται κυρίως από κινητά τηλέφωνα.
Ηταν πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν ο Σ., 15 χρόνων σήμερα, δέχτηκε επίθεση από συμμορία ανηλίκων στην περιοχή της Φιλοθέης. Μαθητής Λυκείου σε σχολείο των βορείων προαστίων, ο Σ. αφηγείται τι συνέβη εκείνη την ημέρα. «Ημουν με ένα φίλο μου και επιστρέφαμε σπίτι από το τένις στη Φιλοθέη, με τα πατίνια μας. Κάποια στιγμή έφυγε ο φίλος μου και έμεινα μόνος και με προσέγγισαν πέντε αγόρια ηλικίας 15-17 ετών. Είχαν ξυρισμένα μαλλιά και ήταν ντυμένοι με κατάμαυρα ρούχα, ενώ είχαν “μπανάνες” δεμένες στη μέση. Μάλλον μας παρακολουθούσαν, γιατί εγώ είχα βγάλει το κινητό μου για να κάνω μια κλήση. Αρχικά με ρώτησαν για οδηγίες. “Πού είναι το περίπτερο, ρε φίλε;”.
Κάνουν πως φεύγουν και μετά γυρίζουν ξανά για να με ρωτήσουν ποια ομάδα υποστηρίζω. “Δεν υποστηρίζω ομάδα, απάντησα”, αλλά “υποστηρίζω τον Τσιτσιπά”. Είχα εν τω μεταξύ βάλει το τηλέφωνό μου στην πίσω τσέπη, γιατί κάτι δεν μου άρεσε. “Βγάλε το κινητό να μου δείξεις τις φωτογραφίες” μου είπε ο ένας. Τσέκαραν επίσης αν μας κοιτούσε ο φύλακας που ήταν εκεί κοντά. Τους απάντησα πως δεν έχω κινητό, αλλά ο ένας από αυτούς μου φώναξε: “Εγώ είδα ένα κινητό”».
Ο ένας έβγαλε ένα μαχαίρι από αυτά που πατάς ένα κουμπί και ανοίγει και το έβαλε στον λαιμό μου, σε απόσταση ενός δαχτύλου. Οι τέσσερις ήταν πάνω μου και ο άλλος κρατούσε τσίλιες να δει αν ερχόταν κάποιο αμάξι. Εγώ άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω, νόμισα πως θα με σκότωναν.
Ο Σ. προσπάθησε να απομακρυνθεί αλλά τον σταμάτησαν. «“Με εμάς μη παίζεις”, μου λένε, “έχουμε μαχαίρια”. Ο ένας έβγαλε ένα μαχαίρι από αυτά που πατάς ένα κουμπί και ανοίγει και το έβαλε στον λαιμό μου, σε απόσταση ενός δαχτύλου. Οι τέσσερις ήταν πάνω μου και ο άλλος κρατούσε τσίλιες να δει αν ερχόταν κάποιο αμάξι. Εγώ άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω, νόμισα πως θα με σκότωναν. Στη συνέχεια, μου άρπαξαν το κινητό μου και έφυγαν τρέχοντας. Εμεινα πίσω κλαίγοντας, είχα τρομάξει πάρα πολύ. Αμέσως μετά εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο ενώ με άκουσε και ένας φύλακας από ένα κοντινό σπίτι. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να πάρουν τηλέφωνο τη μητέρα μου».
Αμέσως μετά ο Σ. πήγε στο αστυνομικό τμήμα Παλαιού Ψυχικού, μαζί με τη μητέρα του, για να καταγγείλει το συμβάν. «Ημασταν στο Τμήμα έως τις δύο το πρωί, έκανα όλες τις περιγραφές που μου ζήτησαν και μετά φύγαμε. Δεν ξανακούσαμε ποτέ για αυτούς, ούτε αν τους βρήκαν ούτε ένα τηλέφωνο αν είμαι καλά».
Εκτοτε ο Σ. έχει αναπτύξει αρκετές φοβίες. «Είχα διαταραχή μετατραυματικού στρες, έτρεμα χωρίς λόγο, δεν πήγαινα ούτε στην Κηφισιά για βόλτα, απέφευγα να είμαι μόνος μου, δεν ήθελα να περπατάω σε σκοτεινούς δρόμους. Μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω», λέει σήμερα έχοντας μια απόσταση από το γεγονός. Μάλιστα έκανε και ο ίδιος για λίγο τον «ντετέκτιβ».
«Το κινητό μου το εντόπισα μερικούς μήνες μετά, όταν πήρα ένα νέο κινητό και το ενεργοποίησα. Το σήμα ήταν τότε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ είδαμε πως για καιρό βρισκόταν κοντά στην Ομόνοια, όπου πουλάνε συνήθως τα κλεμμένα σε χαμηλότερες τιμές. Είναι γνωστές οι πιάτσες». Το κινητό ήταν ένα iPhone 12, αξίας περίπου 1.000 ευρώ.
Τα «όπλα» των ανηλίκων
Ωστόσο στο στόχαστρο δεν είναι μόνο τα βόρεια προάστια, αλλά και τα πολυσύχναστα μέρη όπως είναι η περιοχή γύρω από την Ακρόπολη. Οι ανήλικοι πλέον έχουν και όπλα, κυρίως μαχαίρια και σουγιάδες. Εχουν περάσει μήνες από τότε που ο Π. δέχτηκε επίθεση από τρεις αλλοδαπούς ανήλικους, στο πάρκο του Φιλοπάππου, μέρα μεσημέρι, ενώ έκανε τζόκινγκ. Οι δράστες έβγαλαν ένα μαχαίρι και απείλησαν τον Π. Εκείνος αντέδρασε. Το παιδί μάλιστα τραυματίστηκε σοβαρά στο χέρι στην προσπάθειά του να αμυνθεί και κατέληξε στο νοσοκομείο.
Δρουν όλοι μαζί και έχουν κοινές τακτικές, έρχονται όταν είσαι μόνος σου. […]Είναι θαύμα που δεν με μαχαίρωσαν στον λαιμό.
Το ένα από τα παιδιά ήταν σεσημασμένο, μέλος συμμορίας ανηλίκων που δρα κυρίως στην περιοχή. «Ηθελαν να μου πάρουν το κινητό και δεν τους άφησα. Ξέρω βέβαια σήμερα πως αυτό που έκανα είναι επικίνδυνο. Γιατί τα παιδιά αυτά δεν καταλαβαίνουν. Δρουν όλοι μαζί και έχουν κοινές τακτικές, έρχονται όταν είσαι μόνος σου», μου λέει ο νεαρός, ο οποίος είναι και πρωταθλητής στο kick boxing.
Ο Π. έμαθε μια πολεμική τέχνη κυρίως για να μπορεί να αμυνθεί, αλλά δεν φαντάστηκε πως θα τον μαχαίρωναν μέρα μεσημέρι. «Είναι θαύμα που δεν με μαχαίρωσαν στον λαιμό», λέει το παιδί. «Ακουσα πως τον έναν τον πιάσανε, τον ήξεραν άλλωστε», συνεχίζει. «Αλλά κάποια επίσημη ενημέρωση δεν είχαμε. Μετά άκουσα από φίλους μου πως ο συγκεκριμένος ήταν ξανά στη γύρα», καταλήγει.
«Πεσίματα» και «τσαμπουκάδες»
Στα βόρεια προάστια λαμβάνουν χώρα και συρράξεις που δεν έχουν σχέση με ληστείες. Σε ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα του οποίου η κατασκευή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, στο Κεφαλάρι, παιδιά από τα Βριλήσσια με κουκούλες την «πέφτουν» σε παιδιά από τη γειτονιά που συχνάζουν εκεί τα βράδια. «Πριν από μερικούς μήνες έσπρωξαν ένα παιδί από τον δεύτερο όροφο μπροστά στα μάτια μας, είναι θαύμα που δεν έσπασε κάτι», μου λέει η Μ., μαθήτρια γυμνασίου σε σχολείο των βορείων προαστίων. «Ερχονται εδώ με άγριες διαθέσεις για να μας την “πουν”», συμπληρώνει.
«Το ίδιο όμως συμβαίνει και στο The Mall, όπου παιδιά από άλλες συνοικίες μαζεύονται απέξω για να την “πέσουν” στα παιδιά από τα βόρεια προάστια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως παιδιά από τα βόρεια προάστια δεν είναι μέλη συμμορίας», συνεχίζει η Μ. «Σε μια πρόσφατη επίθεση για την οποία μιλούσαν όλοι, ο δράστης ήταν ένα παιδί από γνωστό επώνυμο σχολείο, ενώ έπειτα αποκαλύφθηκε πως, παρ’ όλη την καλή οικονομική κατάσταση της οικογένειας, ο ίδιος έκλεβε κινητά και πορτοφόλια».
Eνα τέτοιο «πέσιμο» δέχτηκε και ο Ν., 14 χρόνων, στον σταθμό του μετρό της Εθνικής Αμυνας τον περασμένο μήνα, ενώ περίμενε το τρένο. «Ημουν με κάποιους φίλους μου και ήταν αργά, αρκετά σκοτεινά, όταν μας πλησίασε μια ομάδα από νεαρούς, θα ήταν ίσως πέντε άτομα, 17, 18 χρόνων. Φορούσαν μαύρα ρούχα και μαύρες κουκούλες. Στην αρχή με ρώτησαν τι ομάδα ήμουν, επέμεναν να τους πω ότι δεν είμαι Παναθηναϊκός, πως ήμουν ΑΕΚ. Τους είπα πως δεν παρακολουθούσα ποδόσφαιρο. Αλλά τα κίνητρά τους ήταν μάλλον να κλέψουν». Στη συνέχεια η «συμμορία» άρχισε να ψάχνει τις τσέπες και τις τσάντες όλων των παιδιών. Αναζητούσαν μάλλον τα κινητά τους. «Ηρθε το τρένο, κατέβηκε κόσμος, φοβήθηκαν και μας άφησαν ήσυχους. Αλλά εγώ τρομοκρατήθηκα, ακόμη το σκέφτομαι. Και να φανταστείτε δεν ήμουν μόνος, ήμουν με παρέα», λέει ο Ν. «Και δεν υπήρχε πουθενά ούτε ένας αστυνομικός. Ολόκληρο τρένο, ούτε ένας φρουρός», τονίζει για να φωτίσει το μεγάλο πρόβλημα, την απουσία αστυνόμευσης σε σημεία που θεωρούνται γνωστοί τόποι επιθέσεων σε ανηλίκους.