ΣΧΟΛΙΟ

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι ως προς το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει στην τουριστική της ανάπτυξη.

Δεν πρόκειται, βέβαια, για κάποιο απειλητικό Τρίγωνο των Βερμούδων, και μάλιστα χερσαίο, όχι θαλάσσιο, όπως εκείνο του Ατλαντικού Ωκεανού, που η ανθρώπινη φαντασία το έχει κηρύξει έδρα των εξωγηίνων, πύλη ανόδου προς τον κόσμο μας των κατοίκων της Κούφιας Γης ή εστία υπέρμετρης παραφυσικής δραστηριότητας.

Οι παροτρύνσεις εξαντλήθηκαν, οι εκκλήσεις περίσσεψαν.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γης είναι εκτεθειμένο στην πιο μεταδοτική και ίσως πιο επικίνδυνη μετάλλαξη του νέου κορωνοϊού που έχει αναπτυχθεί έως τώρα.

Ο εκφοβισμός συνδέεται στενά με την κατάχρηση εξουσίας, την τάση για έλεγχο και επιβολή, την ψυχολογία της ομάδας –τους δεσμούς της συντροφικότητας και τον κώδικα σιωπής–, που αμβλύνουν την ατομική ευθύνη.

Υπάρχουν πολλά θέματα και αφορμές για να κάνει κάποιος αντιπολίτευση. Ζούμε άλλωστε σε μία πολύ ταραγμένη περίοδο και σε μια κοινωνία που έχει χτυπηθεί από δύο απανωτές κρίσεις.

«Ξεστοκάρετε πάνω στους νέους της χώρας μας όλο το μίσος που στοκάρουν παντού και πάντα απέναντι στη νεότητα τα αυταρχικά καθεστώτα.

Ευθύνεται αποκλειστικά η οικονομική κρίση ή έχει ευθύνες και το πολιτικό προσωπικό; Μήπως το δίδυμο «υπερπροστατευτικοί γονείς – βολεμένα παιδιά» είναι στο DNA (και) της ελληνικής κοινωνίας;

Εκτός από τις «ανάλαφρες στιγμές της», στην υπερπροβολή των οποίων ειδικεύεται ο γυάλινος κόσμος των καναλιών, η Σύνοδος Κορυφής του G7 στην Κορνουάλη είχε και τις βαριές.

Οπως οι εμβολιασμένοι δεν αποτελούν μια κατηγορία με κοινά χαρακτηριστικά και οι ανεμβολίαστοι δεν είναι ενιαίο μέτωπο.

Δεν είναι από αυτά που θα περίμενε να ακούσει κάποιος από τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν λίγες ημέρες πριν από την πρώτη συνάντηση κορυφής με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζο Μπάιντεν στη Γενεύη.

Το κυνικό κλισέ λέει πως «το Κυπριακό δεν πουλάει, βάλ’ το πρώτο θέμα και θα βουλιάξεις». Για μένα δεν ήταν ποτέ έτσι.