Δημήτρης Τσουμπλέκας

Το «Καλοκαίρι του φόβου» είναι ο τίτλος ενός αστυνομικού μυθιστορήματος του Γιάννη Μαρή. Μήπως η λύση για το φετινό καλοκαίρι είναι η ομοιοπαθητική;

Παρότι οι Έλληνες δεν είναι και οι πιο φανατικοί βιβλιόφιλοι, η Αθήνα είναι μια πόλη που διαβάζεται. Επιγραφές, πινακίδες, αφίσες, στένσιλ σε τοίχους, συνθήματα, γκράφιτι. Παρά τις προσπάθειες καθαρισμού, όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα ως διαβάτης, γίνεσαι ταυτόχρονα αναγνώστης.

Εδώ που τα λέμε, μάλλον η 21η Ιουνίου θα έπρεπε να είναι η εθνική μας εορτή. Τι πιο ταιριαστό από το θερινό ηλιοστάσιο για τη χώρα που έχει επενδύσει στο καλοκαίρι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;

Σήμερα αντιμετωπίζουμε την απροθυμία κάποιου να κολυμπήσει ως ύποπτη ή ενδεικτική αδιαθεσίας. Δεν ήταν πάντα έτσι. Πριν από διακόσια χρόνια θα αποτολμούσε κάποιος την επαφή με το αλμυρό νερό μόνο μετά από ιατρική συμβουλή.

Έχω αρχίσει και μπερδεύω τις ημερομηνίες. Πότε κλειστήκαμε στα σπίτια μας; Πότε βγήκαμε; Τι μήνα έχουμε; Πότε ανέβηκα τελευταία φορά στην Ακρόπολη;

Πώς συμβιβάζεται το καλοκαίρι, η εποχή της ανεμελιάς, με τις προφυλάξεις; Και πού θα αισθανθούμε μεγαλύτερη ασφάλεια φέτος; Κοντά σε κάποιο νοσοκομείο; Ή σε ένα έρημο νησί;

Τι τρομερό μπέρδεμα. Πού ξεκινάει και πού τελειώνει το πρόσωπό μας; Ποιος μας εκπροσωπεί; Ποιον αντιπροσωπεύουμε; Τι συμβαίνει με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις;  Έχουμε πρόσωπο;

Μα πού βρέθηκαν όλα αυτά τα πατίνια, τα καροτσάκια, τα ποδήλατα, τα παιδικά τρίκυκλα, όλοι αυτοί οι δρομείς, οι βαδιστές, οι εξερευνητές των περιαστικών βιότοπων; Πού κρύβονταν πριν όλοι αυτοί οι περιπατητές που πλημμύρισαν τους δρόμους τις μέρες της καραντίνας;

Τι θα απογίνει με την περίφημη κοινωνική αποστασιοποίηση; Νοσταλγήσατε κι εσείς τους πολύβουους δρόμους; Ανυπομονείτε για τη μέρα που θα ξεχυθούμε όλοι μαζί στην παραλία; Ή ονειρεύεστε ακόμη τον προσωπικό σας παράδεισο, μακριά από το αγριεμένο πλήθος;

Τι να εμπιστευθούμε αυτόν τον καιρό; Την άνοιξη που πλημμυρίζει τις αισθήσεις; Τις συστάσεις και τους περιορισμούς; Τις ειδήσεις ή την ποίηση;

Είναι το σπίτι φρούριο, εργασία, ιδιοκτησία, λόγος ύπαρξης και πηγή μεγάλης περηφάνιας; Με τόσες βεβαιότητες να έχουν ανατραπεί το τελευταίο δίμηνο, πόσο ασφαλές είναι το δικό μας καταφύγιο;

Φέτος, που η προτροπή του ποιητή «φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη» ακούγεται ακραία παραβατική, θα καταφέρουμε να παντρέψουμε τη μεσογειακή παραφορά με τη νεοαποκτηθείσα ευρωπαϊκή νηφαλιότητα;