«Μια χαρά»: ο τίτλος της πρώτης συλλογής διηγημάτων του Χρίστου Κυθρεώτη είναι η κλασική, συμβατική απάντηση στην ερώτηση «τι κάνεις;». Ακόμη κι όταν τίποτε δεν πηγαίνει μια χαρά, κι όλα πηγαίνουν στραβά, και μάλιστα αρνείσαι να το δεις, βάζοντας, κατά κάποιο τρόπο, τη ζωή σου στον αυτόματο πιλότο.
Ενας νεαρός και πολλά υποσχόμενος μπασκετμπολίστας δουλεύει σε μια κατασκήνωση και ετοιμάζεται να γιορτάσει, στις 31 Ιουλίου 1997, τα εικοστά του γενέθλια.
Ενα νησί όπου ο Σάντσο Πάντσα είναι πιο δημοφιλής από τον Δον Κιχώτη, ό,τι να πεις ξεχωρίζει. Και ας γίνεται λόγος μόνο για τους πλούσιους, αφού τους φτωχούς ποιος τους λογαριάζει. Ετσι ξεκινά το «Τότε που ζούσαμε» …
Το 2008, στο διήγημά του «Σημάδια από δαχτυλίδια» (Οικογεκλήματα), ο Δημοσθένης Κούρτοβικ περιγράφει την αντιστροφή της μεταναστευτικής συνθήκης μεταξύ Ελλάδας και Βαλκανίων: ένας πρώην εργολάβος καταλήγει, μεταξύ άλλων πολλών, λαθρομετανάστης στην Αλβανία για να βρει δουλειά ως λαντζέρης.
Το βιβλίο της Κατερίνας Σχινά είναι ένα πολύχρωμο πλεκτό, σαν αυτά για τα οποία μιλά. Δοκίμιο και πολιτισμική μελέτη μιας πρακτικής με μεγάλη ιστορία, αποσπασματική αυτοβιογραφία πλεγμένη με δύο νήματα, με δύο βιώματα…
Η αυτοβιογραφία της Αλκης Ζέη είναι ένα απολαυστικό κείμενο. Θερμό, απλό, ανάλαφρο και μαζί βαθύ, γεμάτο χιούμορ, το βιβλίο της πληροί την αυτοβιογραφική συνθήκη όπως την ορίζει ο πατριάρχης των αυτοβιογραφικών σπουδών Φιλίπ Λεζέν…
Ας υποθέσουμε πως κάποιος θέλει να διαβάσει ποιήματα και να βρει αυτά που του μιλάνε. Εχει ακούσει τα ονόματα των μεγάλων του νεοελληνικού εθνικού κανόνα, κάτι θυμάται από το σχολείο και τη μελοποίηση· και θέλει να διαβάσει ποίηση.
Οπαδός της μικρής φόρμας ο Κώστας Καλφόπουλος, και στα μυθιστορήματα και στα δοκίμιά του, επιστρέφει σήμερα με διηγήματα μιας τριακονταετίας.
Ενα μυθιστόρημα που ξεκινά με ένα εγκιβωτισμένο θεατρικό έργο. Στη σκηνή μια μάνα που ικετεύει τον παραγωγό ενός τηλεπαιχνιδιού γνώσεων να επιτρέψει στην ανήλικη κόρη της να παίξει μαζί με τους ενήλικες, καθότι ιδιοφυΐα.
Διαβάζω εδώ και καιρό το βιβλίο του Γιώργου Περαντωνάκη, όχι επειδή είναι πολυσέλιδο και δυσνόητο, κάθε άλλο, αλλά επειδή προβληματίζομαι με πολλά ζητήματα που θέτει, στο πλαίσιο ενός κριτικού αναστοχασμού.
Στις 12 και 13 Φεβρουαρίου, η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας της Σχολής Μωραΐτη διοργάνωσε διημερίδα με θέμα «Μεταπολιτευτική πεζογραφία και δημόσια σφαίρα».
Ορμητικά μαύρα νερά ξεθεμελιώνουν μια πόλη. Δεν πλημμυρίζουν μόνο τα ταπεινά υπόγεια, ως συνήθως…
Το δεύτερο μυθιστόρημα του Ν. Α. Μάντη είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Εκκινεί από την παρούσα κατίσχυση των αγορών στην πολιτική για να περιγράψει έναν εφιαλτικό μελλοντικό κόσμο…
To νέο μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη –μιας ιδιαίτερης πεζογραφικής φωνής της τελευταίας δεκαετίας– εντάσσεται στη «λογοτεχνία της κρίσης» –της πολύπλευρης κρίσης– που τείνει να γίνει κατηγορία της σύγχρονης λογοτεχνίας μας.
Πώς νιώθει ένας συγγραφέας που βάζει την ψυχή του στο έργο του, ζει μέσα από τη δημιουργία του, όταν βλέπει τους αναγνώστες να τον αγνοούν…
