Μαγαζί θεσμός στο Χατζηκυριάκειο, «μεσοτοιχία» με τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και μενού με 3 φαγητά.
Η ιστορία + η θέση: Είναι στη γειτονιά μου, Χατζηκυριάκειο προς Πειραϊκή, και όμως διστάζω να το προτείνω σε όσους με ρωτούν πού να πάνε για ψάρι στον Πειραιά. Οι λόγοι είναι οι εξής: είναι διάσημη η Μαργαρώ, δεν είναι καινούργια πρόταση. Επίσης, ποικιλία δεν έχει, δεν μαγειρεύει, δεν ψήνει, βάζει μόνο τηγάνι, κάτι που δεν αρέσει σε όλους. Και το πιο πιθανό είναι, αν καθίσεις μέσα, να φύγεις ελαφροτηγανισμένος. Υπάρχουν, όμως, πολλά… όμως.
Είναι θεσμός η Μαργαρώ. Στο ίδιο σημείο από τις αρχές του αιώνα, αρχικά ως μπακάλικο, υπό άλλη διεύθυνση, και αργότερα, τη δεκαετία του ’40 ως κρασοπουλειό και μαγειρείο υπό την επίβλεψη της κυρα-Μαργαρώς της Μυκονιάτισσας – ακόμα λένε ιστορίες στη γειτονιά γι’ αυτή τη γυναίκα-θρύλο, για την εργατικότητα, τη νοικοκυροσύνη της. Οι παλιοί τη θυμούνται να κουμαντάρει τα τηγάνια σε δύο μεγάλα πετρογκάζ με μαεστρία. Τότε τάιζε τα μαστόρια, τους ναυτικούς, τους εργάτες της περιοχής. Από εκεί έπαιρναν τα νοικοκυριά του Χατζηκυριακείου το κρασί τους, από τα μεγάλα βαρέλια του υπογείου.
Ατμόσφαιρα: Τη δεκαετία του ’70 το μαγαζί περνά στα χέρια του γιου της, που το μετατρέπει σε ψαροταβέρνα. Για μια περίοδο, λένε, το μαγαζί ήταν σελφ-σέρβις, τα τηγάνια ήταν μόνιμα στη φωτιά και πήγαινες με το πιάτο να σου βάλουν τη μερίδα ή τις μερίδες που ήθελες. Εκτοτε, πέρα από μια ανακαίνιση και το γεγονός ότι πλέον παραγγέλνεις κανονικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλός ο χώρος στο εσωτερικό, στα λευκά ντυμένος. Η έμπροσθεν βεραντούλα είναι το αγαπημένο σημείο των περισσοτέρων (το χειμώνα είναι προφυλαγμένο).
Φαγητό: ∆εν είναι η ιστορία ή το cult του πράγματος που κάνουν το μαγαζί άξιο αναφοράς και επισκέψεως. Είναι και το φαγητό. ∆υο πράγματα όλα κι όλα, γαρίδες ή καραβίδες, μπαρμπούνια ή κουτσομούρες, ό,τι από αυτά βρουν το πρωί στην ιχθυόσκαλα. Εχω πετύχει και λυθρίνια, πάντως η γκάμα τελειώνει εκεί. Το τηγάνι είναι ελαφρύ (σκέψου μόνο πόσους τόνους ψαρικά έχουν τηγανίσει), τα ψάρια έρχονται τραγανά και ζουμερά, αλατισμένα με μπόλικο χοντρό αλάτι. Οι γαρίδες, ακαθάριστες, θέλουν χέρι, άλλοι τις τρώνε με τα τηγανητά τσόφλια, άλλοι –η μειοψηφία– τις καθαρίζουν για να φάνε μόνο το νόστιμο ψαχνό.
Στο πλάι χωριάτικη και ψωμί σουσαμωτό, μία φραντζόλα σε κάθε τραπέζι. Τίποτε άλλο δεν έχει και γι’ αυτή την εξειδίκευση και μόνο αν ήταν στο εξωτερικό η Μαργαρώ, θα συμπεριλαμβανόταν σε οδηγούς γεύσης ως ορίτζιναλ, παραδοσιακό ταβερνείο. Οχι πως έχει ανάγκη περγαμηνές και δημοσιεύματα. Το μαγαζί γεμίζει, το μεσημέρι από τις κοντινές ναυτιλιακές, το βράδυ με πελάτες από όλη την Αθήνα. Το πελατολόγιο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων κυρίες και κυρίους καλοβαλμένους σε αναζήτηση του αυθεντικού.
Λογαρισμός: Υπολογίστε περίπου 25€ το άτομο.
Κάβα: Η λίστα των ποτών εξαιρετικά περιορισμένη, ούζα, χύμα κρασί (που δεν θα το πρότεινα), μπίρες (που θα πρότεινα).
Επιπλέον πληροφορίες: Στα συν η καθαριότητα του χώρου. Γείτονες μου λένε ότι οι τωρινοί μαγαζάτορες (τρίτη γενιά) φροντίζουν για την καθαριότητα των γύρω στενών, καθότι τυχόν βρωμιά θα έχει αντίκτυπο στην ταβέρνα. Ανοιχτά ∆ευτέρα-Σάββατο, μεσημέρι-βράδυ. Τις Κυριακές μόνο μεσημέρι.
Μαργαρώ
Λεωφ. Χατζηκυριακού 126, Πειραιάς,
Τηλ. 210-45.14.226.