ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Δύο συγγραφείς, η Αργυρώ Βώβου και η Παρασκευή Ανεβλαβή, μιλούν στην «Κ» περιμένοντας τις πρεμιέρες των έργων τους.

Ηταν μια σκέψη αστραπιαία, από αυτές που γεννούν απρόβλεπτοι συνειρμοί. Θα παρακολουθούσα την τελευταία παράσταση του «Βασιλιά Ληρ», του Σαίξπηρ, με την Μπέττυ Αρβανίτη στον ομώνυμο ρόλο, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Λίγο πριν κλείσουν τα φώτα, με κατέλαβε μια ανεξήγητη συγκίνηση. «Μυρίζει θέατρο», μουρμούρισα, κλείνοντας το μάτια. Η σύνθεση της μυρωδιάς δεν αναλύεται εύκολα ούτε προσδιορίζεται με ακρίβεια.

Συναντήσαμε τη σκηνοθέτιδα της ταινίας «Αυτό που ζητάμε από ένα άγαλμα είναι να μην κινείται» και συζητήσαμε μαζί της για την έννοια της σύγχρονης μελαγχολίας.

Εφυγε το περασμένο Σάββατο από τη ζωή ο σπουδαίος ντοκιμαντερίστας και παραγωγός Τάκης Χατζόπουλος, σε ηλικία 82 ετών.

«Το χάος που άφησε πίσω της» του Νίκου Κολιούκου διαγωνίζεται ανάμεσα σε άλλες 17 ταινίες στο σπουδαστικό τμήμα La Cinef και αποτελεί την πρώτη ελληνική συμμετοχή εδώ και 23 χρόνια.

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μιλάει στην «Κ» με αφορμή το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό», που θα παρουσιάσει στη Στέγη.

Εχει περάσει ένας αιώνας από τότε που βγήκε στις αίθουσες η ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Μια γυναίκα από το Παρίσι». Είναι, φυσικά, μια βωβή ταινία, γυρισμένη σε στούντιο, με δράση που υποτίθεται ότι εκτυλίσσεται στη Γαλλία, με έρωτες, αντιζηλίες και, κυρίως, έξοχο κοινωνικό και αισθητικό κλίμα των αρχών της δεκαετίας του 1920.

Κάθε ομιλητής έβαλε την ψηφίδα του. Αλλος περιέγραψε τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών του, το γεγονός ότι συνήθιζε να φοράει γραβάτα στις πρόβες, ακόμη και με καλοκαιρινό πουκάμισο –«αστική συνήθεια»–, το ασίγαστο πάθος του, το χιούμορ του, την επτανησιακή τρέλα του, που παρέσυρε τους πάντες, τη νεανική φρεσκάδα του έως το τέλος.

Με καταθέσεις ηθοποιών συνεχίστηκε ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου η δίκη του σκηνοθέτη, ο οποίος κατηγορείται για βιασμό σε βάρος της ηθοποιού Eλενας Αθανασοπούλου, τον Ιούλιο του 2010.

Ο σκηνοθέτης μιλάει για την όπερα «Η άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ» των Μπρεχτ – Βάιλ.

Κάθε διεθνής έκθεση τέχνης είναι σαν τον ανθρώπινο οργανισμό· εξίσου περίπλοκη και απρόβλεπτη. Μια υπαρξιακή αναζήτηση σκοπού και νοήματος για τον κόσμο που ζούμε σήμερα όχι μόνο του επικεφαλής αλλά και όλης της ομάδας και των καλλιτεχνών που συμμετέχουν.

Ο μοναδικός ξένος που διηύθυνε το δημοφιλέστερο θέατρο της Μόσχας, το Θέατρο Βαχτάνγκοφ, αν και Λιθουανός, ύμνησε όσο κανείς τη ρωσική κουλτούρα.