ΣΤΑΣΕΙΣ

Η Ινδία, κι ας μην το επιβεβαιώνει ο χάρτης, ούτε ο γεωφυσικός ούτε ο πολιτικός, είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Να χαρούμε που οι τριαντάρηδες και οι σαραντάρηδες σπεύδουν στα εμβολιαστικά κέντρα.

Το μαθαίναμε πριν και από τα πρώτα γράμματα. Από τους δικούς μας. Από τη μάνα ή τη γιαγιά δηλαδή, γιατί οι άρρενες είχαν άλλες έγνοιες και λιγοστό χρόνο στο σπίτι: «Μεγάλη Δευτέρα – μεγάλη μαχαίρα» κτλ.

Αν υπήρχε κάποιο Επιτελικό Ποινολόγιο για τους κυβερνητικούς παράγοντες, με κριτήριο όχι το αν τα κάνουν μούσκεμα με τις πράξεις τους αλλά το αν τα κάνουν θάλασσα με τις δηλώσεις τους, τότε οι μισοί θα αναγκάζονταν να ανακαλύψουν τη γοητεία της σιωπής.

Οσοι, στις μέρες του κορωνοϊού, που μας έκλεψε τη φυσικότητα στα πάντα, έχουμε λάβει μέρος σε διαδικτυακή σύσκεψη, συνεδρίαση, εκδήλωση κτλ., ξέρουμε πως όσο καλή κι αν είναι η πλατφόρμα, τα προβλήματα δεν λείπουν.

Η διαφορά ενός πρωθυπουργικού διαγγέλματος από ένα μήνυμα είναι ενδυματολογική. Δεν σχετίζεται με το καθαυτό περιεχόμενο και τη γλώσσα που το υπηρετεί, αλλά με τη στολή του ρήτορα.

Η «Αθλητική Κυριακή» της ΕΤ1 είναι μία από τις παλαιότερες τηλεοπτικές εκπομπές.

Στον χάρτη κρουσμάτων, η Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης έχει το πιο βαθύ χρώμα. Βαθύ κόκκινο.

Να την πούμε ιερή μανία ή θεϊκή, για να τα έχουμε καλά με τον Πλάτωνα, που διέκρινε δύο ειδών μανίες, «την μεν υπό νοσημάτων ανθρωπίνων, την δε υπό θείας εξαλλαγής των ειωθότων νομίμων γιγνομένην»;

Τον είπε δικτάτορα. Και παρεξηγήθηκε. Και πρόσταξε τα φερέφωνά του να διαμαρτυρηθούν για τη βαριά προσβολή. «Ο Μάριο Ντράγκι έσωσε την τιμή της Ευρώπης», θα πουν αρκετοί. Ή «την τιμή της δημοκρατίας».

Αν ο Λούκυ Λουκ πυροβολεί πιο γρήγορα κι από τη σκιά του, ο σκύλος του ο Ραν Ταν Πλαν έχει τόσο γερά αντανακλαστικά, ώστε να ακολουθεί τη σκιά του από απόσταση ασφαλείας, δέκα μέτρα και βάλε.

Τίποτε χειρότερο από τις κακές συνήθειες. Η κακή, η κάκιστη συνήθεια που αποκτήσαμε εδώ κι ένα χρόνο είναι η μοιρολατρική κατανάλωση του αριθμού των θανάτων από COVID στην Ελλάδα και παγκοσμίως.