Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, όλοι στο Βερολίνο τον ήξεραν ως Άκτον Μπελ. «Kάτι μου θυμίζει το όνομά σου», του είπα. «Μπορεί ένα-δυο βικτωριανά μυθιστορήματα ή ίσως έτυχε να γνωρίσεις κάπου τον Κάρερ και τον Έλις», απάντησε, «αλλά ας αφήσουμε αυτές τις ιστορίες στο παρελθόν όπου ανήκουν». Μας είχε μόλις συστήσει μια κοινή φίλη, η […]
Τον περίμενα στο πεζούλι της ταβέρνας του λιμανιού (λεγόταν, νομίζω, «Το λιμάνι»). Είχε φτάσει μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε τόσο δυνατά, που το βαθύ μπλε του ουρανού είχε ξεθωριάσει. Γύρω μου πλήθος κόσμου: ταξιδιώτες φορτωμένοι για να φύγουν από το νησί και παραθεριστές με μαγιό, ψάθινες τσάντες και πετσέτες θαλάσσης που περίμεναν τις γκαζολίνες για […]
Επιθυμούσα να υπάρξω ως μια εκδοχή αλχημιστή, ένα είδος μάγου, μια προσέγγιση λιλιπούτειας θεότητας, ένα χέρι βοηθείας. Ναι, λαχταρούσα να εισχωρήσω σε έναν κόσμο όπου όλα θα μπορούσαν να συμβούν, να μεταμορφωθούν, να εξελιχθούν. Ένας επιστήμονας στο εργαστήριό του δεν είναι απλώς ένας επιστήμονας. Είναι, επίσης, ένα παιδί που τα φυσικά φαινόμενα το εντυπωσιάζουν σαν […]
Το μήνυμα ήρθε χθες. Ή προχθές, δεν είμαι σίγουρος. Θα συναντιόμασταν στο καράβι για το νησί, έφευγε στις επτά. Η νύστα είναι διαφορετική όταν πηγαίνεις διακοπές, ξέρεις πως αξίζει τον κόπο. Αλλά κι εσύ ο ίδιος, όταν ταξιδεύεις, είσαι διαφορετικός. Ζεις στο παρόν. Πύλη Ε9. Περπατούσα βιαστικά στο λιμάνι με ένα σακίδιο στην πλάτη.
Στην ακούραστη και μάταιη αναζήτηση μιας κάποιας αθανασίας, στην οποία έχω σπάταλα αφιερώσει μέρος της φαιάς ουσίας των 25 μου Μαΐων, καταλήγω στο ότι είναι δύο οι μέθοδοι επιμήκυνσης της ζωής: η μία είναι το διάβασμα και η άλλη το ταξίδι. Αυτό που πραγματικά κάνουν δεν είναι βέβαια ότι μακραίνουν τη ζωή· δημιουργούν όμως μια […]
Δεν θυμάμαι πια τι μέρα ή ποια χρονιά ήταν. Θυμάμαι, όμως, ότι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. «Τον είδα». Ακούγεται σαν ευφημισμός. Εδώ και πολλά χρόνια, τα μάτια μου δεν βλέπουν παρά μόνο τη δική μου εκδοχή του κόσμου. Σκιές από όνειρα και μνήμες πάνω σε μαύρο καμβά. Η Αλάμπρα; Ήταν η τελευταία […]
Παρόλο που του είχα διευκρινίσει εκατό φορές στο τηλέφωνο ότι αυτή την εποχή του χρόνου έκανε αφόρητη ζέστη, τον είδα να καταφτάνει ντυμένος με εκείνο το σκούρο σακάκι που φορούσε στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος. Με είδε από μακριά, πριν περάσει στην αίθουσα αφίξεων, και στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα διάπλατο χαμόγελο. Χαιρόμουν κι εγώ […]
Το ραντεβού μας είχε οριστεί στον αριθμό 29 της οδού Cassette. Φτωχικό και κρύο το διαμέρισμα τον Οκτώβρη του 1907, δίχως θέρμανση. Τι ήρθες να κάνεις στο Παρίσι εσύ, ένας Τσέχος από την Πράγα, γερμανικής καταγωγής, που κάποιοι σε αναφέρουν ως Αυστριακό, αλλά εσύ θεωρούσες
Από την προηγούμενη επίσκεψή μου εδώ, έχω μείνει με ένα πρόχειρο σκίτσο του ξενώνα: παράθυρα-κληματαριά-βεράντα, μια αδιάφορη, κοινότοπη εικόνα, που χωρίς τη βιαστική σημείωση από κάτω «Βιργινία, Ασπράγγελοι, 2/8» δεν θα μπορούσε κανείς, ίσως ούτε εγώ η ίδια, να την τοποθετήσει, δεν έχει τίποτα ηπειρώτικο.
Ονόμαζα γαλήνη το χειμώνα, την τρέλα καλοκαίρι
Και μεταμορφωνόμουνα σε άγγελο χειμερινό, σε σατανά της ζέστης.
Η μάνα μου ετρόμαζε μ’ αυτές τις δύο μου φύσεις.
Θα φταίνε, έλεγε, οι δύο κόσμοι, η πολυκατοικία και το νησί
Μα όπου να ’ναι χειμωνιάζει
Πού θα πάει κι αυτή… θα μαζευτεί.
[ Απο το ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ « Αίγινα Ι » ]
Ο Ιούλιος στη Γαλλία είναι για τους τουρίστες. Σε αυτό συμφωνήσαμε και εγώ, που ζω τα τελευταία τρία χρόνια στην Πόλη του Φωτός, και η Σιμόν, που είναι γέννημα θρέμμα Παριζιάνα. Δεν έχω καταλάβει αν ασχολείται μαζί μου επειδή με θεωρεί έξυπνη, όμορφη ή και τα δύο, ξέρω όμως ότι αναζητώ τόσο την παρέα της, […]
Oι γραμμές των τρένων βοηθάνε το χάος να στοιχίζεται πίσω απ’ τη σιγουριά του χάρτη. Θα μου πεις «χάος», ακούγεται λίγο υπερβολικό. Ας το πούμε αταξία θυμικού και νόησης, επειδή τι άλλο υπάρχει στην ψυχή ενός ταξιδιώτη πέρα από μια Βαβέλ; Νέες εικόνες, νεότατες, να κυλάν έξω απ’ τα παράθυρα, αδημονία για άγνωστους τόπους, προσδοκίες […]
