Βίβιαν Στεργίου

Μπορώ ακόμη να φέρω στον νου μου τη γεύση του κρέατος μετά από εκείνη τη νηστεία των παιδικών μου χρόνων. Δεν ξέρω ακριβώς πώς μού ’χε έρθει, μάλλον πάσχιζα ν’ αποδείξω ότι μπορώ να το κάνω, αλλά είχα αποφασίσει να απέχω αρχικά από το κρέας, μετά από τα γάλατα και τα τυροκομικά (δεν ήταν διαδεδομένα τα γάλατα βρώμης το 2006) και σταδιακά και από το λάδι.

Συζητούσα με μία φίλη πώς θα πειστούμε να πάμε να ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές. Είχα μόλις καταναλώσει ακόμη μερικά πολιτικά ριλς, βιντεάκια υψηλής ανάλυσης δευτερολέπτων, που τελικά δεν είχαν τίποτα πολιτικό.

«Να σκεφτόμαστε τη λογοτεχνία ως τη γαλήνη στο μάτι του κυκλώνα, ως ένα είδος κατανυκτικής προσοχής». Σαν πρωινή προσευχή.

Για μία γρήγορη επαφή με τα μεγάλα ζητήματα της εποχής κάνω βόλτα στα φθηνά μαγαζιά. Ψέματα. Στα καταστήματα που πουλάνε τα χρειώδη.

Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» αργά τη νύχτα. Οι ταξιδιώτες χαμηλού προϋπολογισμού κοιμούνται στο μικρό «μουσείο» και στο μπεργκεράδικο του πάνω ορόφου σαν επαγγελματίες. Ξέρουν ακριβώς πώς να τοποθετήσουν τους σάκους τους και τα υπάρχοντα τους, έχουν ακουστικά και μαξιλαράκια, χουχουλιάζουν εκεί που δεν έχει φως και βγάζουν τη νύχτα σε αυτοσχέδιους υπνόσακους, για να ταξιδέψουν με τις πρωινές πτήσεις χαμηλού κόστους.

Υποτίθεται πως πρέπει να κάνεις κάποια βασικά. Να τρως υγιεινά, να κοιμάσαι, να πίνεις πολύ νερό.

Τον τελευταίο καιρό περνώ αρκετό χρόνο στο Ινσταγκραμ και το TikTok πείθοντας τον εαυτό μου ότι το κάνω για δουλειά…

Είναι Σάββατο, αργά το πρωί, και η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι γεμάτη κόσμο. Υπάρχουν οι φοιτητές που υποφέρουν πάνω από κάποιο λάπτοπ. Οι αναγνώστες που διαβάζουν χαλαρά στις πολυθρόνες. Οι κλασικοί περίεργοι που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που δεν έχουν έξυπνα κινητά, οπαδοί του χαζού τηλεφώνου, δική μου […]

Μου αρέσει η μυρωδιά της Αθήνας, ειδικά τώρα. Μυρίζει άνοιξη και μερικές φορές και το φαγητό που μαγειρεύεται.

Με τη συζήτηση που έχει – ολόσωστα – ανοίξει για τον ενδοσχολικό εκφοβισμό, σκεφτόμουν την «αίθουσα πολυμέσων» στο σχολείο μου.

Αυτό δεν είναι η επιτομή της νεύρωσης; Να πας κάπου να χαλαρώσεις και να μην μπορείς.

Πλέον μου προκαλεί έναν γνήσιο εκνευρισμό η κριτική στα μικρά. Είναι βίαια; Είναι χαζά; Τι κάθονται μπροστά απ’ τις πολυκατοικίες φιδιασμένα να πιπιλάνε τσιγάρα με γεύση φρούτου, ν’ ακούνε βαλκανοτράπ και να σκρολάρουν σκαρφαλωμένα στα μηχανάκια; Πώς χάλασαν έτσι αναρωτιέται η τοπική ενήλικη κοινωνία, που ταΐζει τα παιδιά χούφτωμα, τραύμα, ουρλιαχτά, ανεργία και εκπαίδευση που […]