Λίνα Πανταλέων

Ενας άνθρωπος πεσμένος στο έδαφος ζητάει βοήθεια. Θέλουμε να του δώσουμε το χέρι μας για να σηκωθεί, αλλά ένας αστυνομικός μάς το απαγορεύει. Τι οφείλουμε να κάνουμε;

Ενα στόμα σε πλήρες άνοιγμα, στο σχήμα μιας γοερής κραυγής, ουρλιάζει «βοήθεια» στην πρώτη φράση του βιβλίου. Στόματα που σπαράζουν, που χάσκουν, που ωρύονται και ολοφύρονται, παραμονεύουν σε αρκετά διηγήματα της συλλογής.

Ο Θωμάς Συμεωνίδης μάς εισάγει στην Κοινότητα, την οποία στοχάζεται, με μια ζωγραφιά. Βασικές γεωμετρικές μορφές σε έντονα χρώματα και άλλες αφαιρετικές υποδεικνύουν τα τοπόσημα ενός παράξενου κόσμου, επέκεινα του πραγματικού.

Πέρασαν εννέα χρόνια από τότε που ο Γιάννης Τσίρμπας (γεν. 1976) δοκιμάστηκε στη λογοτεχνία με την ολιγοσέλιδη νουβέλα «Η Βικτώρια δεν υπάρχει» (2013), η οποία είχε ανέλπιστη επιτυχία.

Αν και πουθενά δεν αρίστευε, τον Μιχάλη Τσιούλη μόνο επίθετα από «α» τον χαρακτήριζαν, άτολμος, ατάλαντος, απαρατήρητος, ανεπαρκής, αμυδρός. Με αυτά τα επίθετα αλφαδιάζει η Ιωάννα Καρυστιάνη τον ήρωά της σε έναν ισοπεδωμένο βίο.

Μια βαλίτσα τοποθετημένη σε μια μυθοπλασία ανοίγεται σε πολλαπλές εκδοχές αναχωρήσεων και αφίξεων. Πόσο μάλλον πενήντα μία βαλίτσες, όσες κυκλοφορούν στο μυθιστόρημα της Eλενας Μαρούτσου.

Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης γράφει πως τα περισσότερα πεζά υπήρξαν αποκυήματα της καραντίνας. Κανένα, ωστόσο, δεν αναφέρεται στη δίχρονη περιπέτεια, με εξαίρεση το τελευταίο, το οποίο είναι πράγματι εξαίρετο.

Οι σπάνιοι, εκλεκτοί συγγραφείς χρειάζονται τη φροντίδα του βιβλιόφιλου χώρου, χρειάζονται την αμέριστη προσοχή εκδοτών, βιβλιογράφων, κριτικών και ασφαλώς των αναγνωστών.

Η μοίρα του Ζαχαρία Μελιτάκη κρίθηκε στα δεκαπέντε του χρόνια. Επειτα από ένα οικογενειακό συμβούλιο, ο πατέρας του αποφάσισε να τον χρίσει συγγραφέα.

Στην αρχή του μυθιστορήματος ο αφηγητής, σαν μέσα σε όνειρο, παραλαμβάνει μια βαλίτσα που δεν αναγνωρίζει, ένα φορτίο που απαιτεί αποκρυπτογράφηση. Δύο ακόμη αλληγορικά οράματα του φανερώνονται, καθώς αναζητεί στα νεφελώματα του χρόνου τον πατέρα του.

Κεντρική μορφή της νουβέλας είναι η φωνή του παντεπόπτη αφηγητή, ο οποίος μέσα από συνεχείς αναδρομές υποχρεώνει τον πατέρα να γίνει αποδέκτης τόσο της φρίκης που διέπραξε όσο και της οργής (της κόρης του) που εισέπραξε.

Οι γυναίκες του βιβλίου βρίσκονται στην ακμή του θυμού τους. Τις διεγείρει η προσμονή της βίας.