ΑΠΟΨΕΙΣ
To «γραφείο» αλλάζει, μαζί του κι εμείς
Το «κουβεντολόι» που μας έλειψε
Το Μεσολόγγι του 1824 στην Κριμαία του 1991
«Μετά βίας βλέπω, μετά βίας ακούω. Επιπλέω»
Στα «ταξίδια» δύσκολα το κατατάσσεις. Τουλάχιστον κυριολεκτώντας. Καμία μετακίνηση, καμία περιπλάνηση. Η κάμερα είναι στημένη πίσω από γρίλιες, παρακολουθείς δυο-τρεις αχνές φιγούρες στα απέναντι μπαλκόνια, σε δραστηριότητες ρουτίνας.
Με μώλωπες στην ψυχή και στο σώμα
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η 8η Μαρτίου, συνδέεται με τη βία και την κακοποίηση, όμως η αυριανή προμηνύεται πιο φορτισμένη.
Eνα «Υστερόγραφο», στα σπίτια που ζήσαμε
«Ποιος τα κατοίκησε τα σπίτια αυτά, ποιος είναι απέναντι, ποιος είναι απών». Ο Νίκος Βατόπουλος συντάσσει το δικό του απουσιολόγιο. Οπως λέει και ο ίδιος, επιδιώκει να καταδείξει το «μη προφανές». Την «πόλη που δεν έχει ορατότητα».
Τραβώντας τους ήρωες από τα μαλλιά
Είναι αδύνατον πλέον να αντιμετωπίζουμε αυτό τον χαρακτήρα με ρομαντικό τρόπο.
Για τα ταξίδια που επιθυμήσαμε
Τι αναζητάμε ταξιδεύοντας; Γιατί από όλα όσα έχουμε στερηθεί με την απομόνωση της πανδημίας τα ταξίδια επιστρέφουν διαρκώς στις συζητήσεις, καταλαμβάνοντας μια από τις πρώτες θέσεις στις «απώλειες», προσωρινές ίσως, αλλά αδιευκρίνιστο για πόσο διάστημα;
Ο ασκός της πανδημίας
Ανοίγει η πανδημία τον ψυχικό ασκό; Απλώνεται η σκιά της βίας και της παράνοιας, του ανορθολογισμού, πιο πυκνή και απειλητική πάνω από τις κοινωνίες;
Το ένα δεν δημιουργεί χωρίς το άλλο
Υπήρχε κάτι που η μητέρα του Γούντι Αλεν δεν μπορούσε να εξηγήσει: πώς ενώ ήταν ένα καλό, γλυκό, χαρωπό παιδί μέχρι τα πέντε περίπου, μετά άλλαξε κι έγινε ένα ξινό, μοχθηρό, γκρινιάρικο, δύστροπο πιτσιρίκι.
Δεν είναι η Αθλήτρια Α, έχει όνομα
«Τα όρια ανάμεσα στη σκληρή προπόνηση και στην κακοποίηση θολώνουν. Oταν συμβαίνει η σεξουαλική κακοποίηση, ήδη δεν πιστεύεις στον εαυτό σου». Η φράση, από μια πρώην αθλήτρια της εθνικής ομάδας ενόργανης γυμναστικής των ΗΠΑ, στο σχετικά πρόσφατο ντοκιμαντέρ «Athlete A», παραγωγής 2020 (που προβάλλεται στο Netflix), είναι το κλειδί για να κατανοήσει αλλά και […]
Ας σκεφτούμε την πόλη αλλιώς
Η σχέση της Φραν Λίμποβιτς με τη Νέα Υόρκη είναι καθαρτική. Δεν είναι ακριβώς ένα «love letter» στην πόλη της, αλλά ο τρόπος που κινηματογραφεί και τις δύο (τη γυναίκα και τη Ν. Υόρκη, για την ακρίβεια τη δεύτερη μέσα από την πρώτη) ο Μάρτιν Σκορσέζε, σε μια νέα σειρά επτά επεισοδίων στο Netflix, είναι εθιστικός.
Στένεψαν, άραγε, τα σπίτια μας;
Σχεδόν ακούγεται το στριφογύρισμα μέσα στα σπίτια. Ο ήχος του σώματος το οποίο δεν βολεύεται στο αποτύπωμα που έχει αφήσει πάνω στον καναπέ ή στην καρέκλα από την πρώτη κιόλας καραντίνα.
Αίθουσα, η κατοικία της τέχνης
Κάτι συνέβη μέσα στον ένα χρόνο της καραντίνας, εν μέρει απροσδόκητο. Επέστρεψε ενδυναμωμένη η σχέση του θεατή με την αίθουσα.
«Αξίζει να παραδίδεις τη ζωή σου στον φόβο;»
Είναι άραγε το ένα έργο του έρωτα και το άλλο του θανάτου; Ή μήπως η άγνοια και η γνώση αποκτώνται και στα δύο με τρόπο οδυνηρό; Οι δύο παραστάσεις που παρουσιάστηκαν live streaming, από το θέατρο «Πορεία», είχαν την πρόκληση μιας διαφορετικής προσέγγισης στον Σαίξπηρ και στον Σοφοκλή.