ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Η… αξιοπρεπής ήττα της εθνικής ποδοσφαίρου στο Παρίσι από τη Γαλλία, μπορεί να αναγνωστεί όπως ένα ποτήρι νερό: μισοάδειο ή μισογεμάτο.

Αλλη μια «μαύρη σελίδα», στις τόσο πολλές, προστέθηκε την Πέμπτη το βράδυ στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων των ομάδων μας.

«Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε»… Κάπως έτσι θα μπορούσε να πέσει η αυλαία της κωμικοτραγικής παράστασης του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου για φέτος.

Μέσα στα τόσα στραβά κι ανάποδα που μας προσέφερε η φετινή ποδοσφαιρική περίοδος, άφησε κι ένα καλό.

«Και ζήσαν αυτοί καλά»… Αυτός ο επίλογος των παραμυθιών θα μπορούσε να αποτελέσει και το τέλος της ανασκόπησης για το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Να λοιπόν, που την Κυριακή στο «Απόστολος Νικολαΐδης» θα γίνει ένα παιχνίδι, που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως ο τελικός του πρωταθλήματος.

Από πολλούς θεωρείται το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών. Ομως, το θέμα είναι πως αυτό, πέρα από τους αγωνιστικούς χώρους, επεκτείνεται –και μάλιστα σε πιο άγρια μορφή– και εκτός αυτών.

Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχει όμως ακόμη ελπίδα να σωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο; Μια καταφατική απάντηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα.

Είναι δεδομένο πως από ανταγωνιστικής πλευράς έχουμε το πιο συναρπαστικό επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου των τελευταίων ετών. Εκείνο που αμφισβητείται είναι το κατά πόσον θα ολοκληρωθεί.

Πέφτει αύριο η αυλαία της κανονικής περιόδου της ΣΛ1. Η τελική κατάταξη των τεσσάρων ομάδων από τις έξι των πλέι οφ είναι ακόμη ανοικτή.

Η δικαιολογία «ανθρώπινο λάθος» χρησιμοποιείται άπειρες φορές για να δικαιολογηθούν τα… φαλτσοσφυρίγματα των διαιτητών. Γι’ αυτό και καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια η χρησιμοποίηση της τηλεόρασης, για να αποφεύγονται όσο είναι δυνατόν οι αδικίες.

Με τα όσα συνέβησαν στο Μαρούσι, πριν από τον δεύτερο ευρωπαϊκό ημιτελικό του βόλεϊ, μεταξύ Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, και τα όσα επακολούθησαν, απεδείχθη τι ζημιά μπορούν να κάνουν οι οπαδοί στην ομάδα τους, από… αγάπη.