ΠΤΥΧΕΣ

Ο Μεσοπόλεμος στην Αθήνα και στον Πειραιά μπορεί να σε οδηγήσει βαθιά μέσα στην αστική ενδοχώρα. Στην κατανόηση της πόλης.

Ανάμεσα στη συγκίνηση ενός αθηναϊκού οικήματος σε αποσύνθεση και στη θλίψη για την εγκατάλειψή του, ποικίλα αισθήματα γεννώνται ως αντίδραση.

Δεν υπάρχει πιο παλιά «Νέα Αθήνα» από το κομμάτι ανάμεσα στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα. Η νέα πόλη των Αθηνών, απλωμένη από τα Παλιά Ανάκτορα και μετέπειτα Βουλή έως τα καφενεία, τα ξενοδοχεία και τα καταστήματα των Χαυτείων και των πέριξ, περιέκλειε όλα τα αστικά μυστήρια.

Ετυχε να ξαναδιαβάσω έπειτα από πολλά χρόνια το βιβλίο του Νίκου Δήμου «Από την Μιχαήλ Βόδα στην Σύρου», από τις εκδόσεις Νεφέλη, έκδοση του 1994.

Μια ολόκληρη ελεγεία θα μπορούσε να γράψει κανείς για τις αθέατες αυλές της Αθήνας, τις κρυμμένες, τις εγκαταλελειμμένες, τις άλλοτε θαλερές και θορυβώδεις.

Ποιος να είναι αυτός ο μικρός Αθηναίος που φωτογραφήθηκε στο διάσημο ατελιέ του Καρλ Μπέρινγκερ κοντά στην πλατεία Συντάγματος; Τα παιχνίδια της τύχης που φέρνει ο χρόνος αναμοχλεύουν τις μνήμες και φέρνουν διαρκώς τα μυστήρια της ζωής. Είναι μια μικρή, χοντροχάρτονη φωτογραφία με χρυσοτυπία στην πίσω όψη, όπου αναγράφεται κάτω από τον βασιλικό θυρεό: Photographisches-Atelier […]

Ενας τοίχος παράγωνος, ένας τοίχος που έμεινε μόνος από μια παλιά κατεδάφιση, σε μια συνοικία της Αθήνας με παρελθόν.

Περπατούσα στην οδό Πιτάνης. Πιθανόν να μην είναι από τους πιο γνωστούς δρόμους, αν και βρίσκεται στους πρόποδες του Λυκαβηττού και αν κατηφορίσεις θα βγεις στο μαιευτήριο «Ελενα» και λίγο πιο κάτω στην πλατεία Μαβίλη.

Εκεί, γωνία λεωφόρου Ποσειδώνος και Αιγέως, στις Τζιτζιφιές, έφερνε μυρωδιά θάλασσας ο αέρας. Κοιτούσα πώς έπεφτε ο ήλιος πάνω στο ερειπωμένο αρχοντικό, με τα λαβωμένα γείσα, σωστό σκηνικό μυστηρίου. Χορτάριαζαν οι αρμοί, χτυπούσαν τα παραθυρόφυλλα.

Οι γραμμές του ηλεκτρικού και οι γραμμές του σιδηροδρόμου είναι για την Αθήνα χαρακιές, άνυδρα ποτάμια ή σύνορα, που ακόμη κι αν θέλει κανείς να αγνοήσει δεν τον αφήνει η αστική γεωγραφία.

Κάθε φορά που περπατάω σε δρόμους του Κολωνού μού έρχονται στον νου όσα έχω ακούσει για την παλαιότατη αυτή συνοικία της Αθήνας που, ευρέως ανοικοδομημένη μετά το 1965-1975, διατηρεί σε σημεία θραύσματα της πρότερης κλίμακας.

Περπατώντας στην ενδοχώρα της πλατείας Αμερικής έχω πλήρη συναίσθηση πως εδώ, σε αυτούς τους δρόμους, κάποιοι περιπατητές στο μέλλον θα σταθούν σκεπτικοί μπροστά σε ορισμένα από τα αστικά ίχνη που θα διασώζονται έως τότε.